1827 sonbaharı, sakin Yorkshire kırsalına beklenmedik bir heyecan getirdi.Wildfell Malikanesi, yıllardır boş duran eski, ürkütücü bir Gotik yapıydı. Küçük Linden-Car köyünün üzerinde asılı duran kocaman, korkutucu bir gölge gibiydi. Ancak bir anda hayat buldu. Dün sessiz ve ıssızken, bugün bacalarından dumanlar tütüyor, pencerelerinde ışıklar yanıyordu.Helen Graham ise bambaşka bir meseleydi. Yirmili yaşlarının ortasındaydı ve deyim yerindeyse, göz kamaştırıcıydı. Fakat insanları asıl meraklandıran sadece görünüşü değildi. Etrafında onu saran gizemli ve hüzünlü bir hava vardı.Gilbert Markham, gözü açık bir çiftçi olarak, yeni gelenleri ilk fark eden kişiydi. Serin bir sonbahar günü at sırtında gezintiye çıkmıştı, havanın insanın burnunu sızlattığı ve yanaklarını al al ettiği türden bir gündü. Dörtnala giderken eski konağın orada gördüğü manzara onu şaşkına çevirmişti. Wildfell Malikanesi'nin yıkık dökük taş kemerinin altında genç bir kadın ve bir çocuk duruyordu.Bilirsiniz, küçük köylerde dedikodu rüzgar gibi yayılır. Göz açıp kapayıncaya kadar, Gilbert'in annesi ve köyün dedikoducu kadını Bayan Markham, yeni kiracıları dillerine dolamıştı bile.Wildfell Malikanesi'nin hali de içler acısıydı. Her yer darmadağınıktı, sarmaşıklar sanki binayı yutacakmış gibi duvarlara tırmanıyordu. Helen ve küçük Arthur'un böyle harap bir yerde yaşaması, insanların hayal gücünü körüklüyordu. Bir insan neden böyle bir yerde yaşamayı seçerdi ki?Helen'in yetenekli bir ressam olduğu ortaya çıktı. Yorkshire kırsalının engebeli güzelliğini yansıtan manzara resimleri satarak geçimini sağlıyordu. Ancak bu yeteneği bile dedikoduları alevlendirdi. İnsanlar, iyi eğitimli bir hanımefendinin neden geçinmek için resim satmak zorunda kaldığını merak ediyordu.Bir de küçük Arthur vardı. Yaklaşık beş yaşındaydı ve şeker yemiş bir köpek yavrusu kadar enerjikti. Köylüler babasıyla ilgili tahminler yürütmekten kendilerini alamıyorlardı. Helen gerçekten dul muydu? Yoksa hikayede daha fazlası mı vardı?Markhamlar ve Millwardlar, misafirperver insanlar olarak Helen'i topluma kazandırmak için ellerinden geleni yaptılar. Onu çaya davet ettiler, yerleşmesine yardım teklif ettiler ve dostça ziyaretlerde bulundular. Ancak Helen'e yaklaşmak, dikenli bir gülü koklamaya benziyordu - nazikti ama mesafeliydi.Helen uzak durdukça, herkes onun hakkında daha çok şey öğrenmek istiyordu. Sanki tüm köyün çözmek için can attığı büyük bir bilmeceydi. Onca yer varken neden Wildfell Hall'u seçmişti? Neyden kaçıyordu?Günler kısalıp yapraklar altın sarısı ve kızıla büründüğünde Helen Graham hala gizemini koruyordu. Sonbaharın kendisi gibiydi - güzel ve hüzünlü, keşfedilmeyi bekleyen sırlarla dolu.Gilbert ise Helen'i aklından çıkaramıyordu. Onda onu çeken, adeta büyüleyen bir şeyler vardı. Sırf onu bir an görebilmek için en saçma bahaneleri uydururken buldu kendini. "Aa, şöyle bir uğramıştım da. şey. şalgam yetiştirmenin püf noktalarını sorayım dedim." Gerçekten çok komikti ama elinde değildi. Onu her gördüğünde, Noel sabahı uzun zamandır beklediği bir hediyeyi açıyormuş gibi hissediyordu.