Lucy Snowe, yirmili yaşlarının başında, kendini dünyada yapayalnız hisseden genç bir kadındı. Ailesi gitmiş, sığınacak kimsesi kalmamış ve İngiltere'de hiçbir umudu yoktu.Ama Lucy öyle oturup kaderine boyun eğecek biri değildi. Cesaretini toplayıp şansını yurtdışında denemeye karar verdi.Lucy'nin durumu pek parlak sayılmazdı. Birikimleri bir kilise faresininki kadardı ama elindeki son kuruşu da harcayıp kıtaya giden bir gemiye bilet aldı. Eski püskü gemiye bindiğinde kalbi yerinden fırlayacak gibi atıyordu. Gemi yola çıkarken inledi, sanki "Kızım, ne yaptığının farkında mısın?"İnanın bana, o yolculuk hiç de keyifli değildi. Doğa Ana kudurmuşçasına fırtınalar kopardı ve gemiyi bir o yana bir bu yana savurdu. Zavallı Lucy zamanının çoğunu ranzasında büzüşerek geçirdi, midesi altüst olmuştu.Sonu gelmeyecek gibi görünen bir yolculuktan sonra gemi nihayet Labassecour kıyılarına yanaştı. Lucy sendeleyerek karaya adım attı, bacakları pamuk gibiydi.Pazar yeri tam bir curcunaydı. İnsanlar koşuşturuyor, Lucy'nin hiçbir şey anlamadığı bir dilde bağırıp çağırıyorlardı. Tezgahlar daha önce görmediği renk ve kokularla doluydu. Bu kadar kaybolmuş ve bunalmış hissetmeseydi heyecan verici olabilirdi.Lucy kendini bilinmeyen sularda yüzüyormuş gibi hissediyordu ama batmamak için çabalaması gerektiğini biliyordu. Derin bir nefes alarak kalabalığı taradı ve yardım isteyebileceği birini aradı. Gözleri, ona büyükannesini anımsatan tatlı bakışlı bir kadına takıldı.Sonrası muhtemelen dünyanın en kötü sessiz film gösterisiydi. Kırık dökük Fransızca, el kol hareketleri ve çaresizlikle Lucy sonunda düzgün bir hanın adresini sormayı başardı. Kadının gözleri anladığını belli edercesine parladı ve Lucy'ye yolu tarif etti.Otelde Lucy kendini bitkin hissederek yatağa yığıldı. Bir sonraki adımını düşünürken, kulak misafiri olduğu bir konuşma dikkatini çekti.Sanki kader ona gülümsemişti. Lucy'nin içi umutla doldu. Pek bir şeyi olmayabilirdi ama eğitimi ve anadili İngilizcesi vardı.Lucy yeni bir enerjiyle kadınlara yaklaştı ve okulun yerini sordu. Kadınlar ona seve seve yardımcı oldular, yolu tarif ettiler ve hatta birkaç cesaret verici söz söylediler.Önündeki yol hala belirsizliklerle doluydu ama İngiltere'den ayrıldığından beri ilk kez Lucy bir amacı olduğunu hissediyordu. Bilmediği sokaklarda yürürken adımları daha güvenli hale geldi.Lucy pansiyonun kapısına yaklaştığında güneş batıyor, gökyüzünü turuncu ve pembe renklere boyuyordu. Bir an durdu ve yeni evi olabilecek heybetli binayı süzdü. Koyu renkli taşları ve yüksek pencereleriyle gotik bir romandan fırlamış gibiydi. Lucy'nin kalbi yeniden hızlandı ama bu kez heyecan ve gerginlik karışımıydı. Derin bir nefes aldı, omuzlarını dikleştirdi ve ilerledi. O yaklaştıkça bina daha da büyüyor, pencereleri onu izleyen gözler gibi bakıyordu. Lucy'nin küçük valizi birdenbire kurşun gibi ağırlaştı ve her adımda daha da zorlaştı. Ama artık geri dönüş yoktu.