Kalabalık caddelerde telaşla ilerlerken yüreği heyecanla çarpıyordu. Bugün sıradan bir gün değildi; hayatını değiştirebilecek önemli bir iş görüşmesinin günüydü. Taze yüzlü ve hayalperest genç kadın, kendini büyük bir maceranın eşiğinde hissediyordu.Görüşmenin yapıldığı ofis bambaşka bir alemdi. Koyu renk ahşap paneller, yumuşacık halılar ve kütüphanesindeki deri ciltli kitaplarla süslü dekorasyon dergilerinden fırlamış gibiydi. Bir de mürebbiye arayan bekar adam vardı ki, göz alıcı bir manzaraydı doğrusu. Uzun boylu, karizmatik ve gülümsemesiyle insanı büyüleyen biriydi.Durum netleştikçe, bunun sıradan bir dadılık işi olmadığı ortaya çıktı. Bekar adam, Hindistan'da vefat eden kız kardeşinin çocuklarının vasiliğini üstlenmişti. Zavallı yavrucaklar, ne acı ki ailelerini böyle kaybetmişlerdi. İşin ilginç yanı şuydu ki adam, tüm çekiciliğine rağmen çocuk yetiştirmekle hiç ilgilenmiyordu.Normalde bu durum, genç mürebbiyemizin tüm alarmlarını çalıştırırdı. Ancak o an öyle büyülenmişti ki, adamın cazibesi ve vaat ettiği macera gözünü karartmış, olası tehlikeleri görmesine engel olmuştu. Üstelik teklif edilen maaş başını döndürmeye yetmişti.Oturmuş, adam beklentilerini anlatırken başıyla onaylıyordu. Özeti şuydu: Çocukları mutlu et, evi çekip çevir ve en önemlisi, onu gereksiz ayrıntılarla rahatsız etme. Kadının bağımsız ve sağduyulu olmasının altını çiziyordu sürekli.Mürebbiyemiz pek dünyadan haberdar sayılmazdı. Yıllık hasat şenliğinin en büyük olay olduğu küçücük bir kasabadan geliyordu. Ama tüm bu düzen ona kendi hikayesinin kahramanı olduğunu hissettirdi.Yeni sözleşmesini altın bir hazineymiş gibi tutarak ofisten çıkarken, aklı bin bir düşünceyle doluydu. Kendini bu kimsesiz çocukların kurtarıcısı olarak hayal etti. Zihninde, şöminenin başında geçirecekleri keyifli akşamları, onlara okuma yazma ve piyano öğrettiğini canlandırdı.Farkında olmadığı şey, hayal edebileceğinden çok daha karmaşık bir dünyaya adım atmak üzere olduğuydu.Yeni evine giden tren yolculuğu hem bitmek bilmez hem de göz açıp kapayıncaya kadar geçmiş gibiydi. Her geçen kilometreyle birlikte kalabalık şehir geride kalıyor, yerini yemyeşil tepeler ve şirin köyler alıyordu.Bly sonunda sisli kırların arasından bir peri masalı şatosu gibi yükselen eski ve görkemli evi gördüğünde tüyleri diken diken oldu. Heyecan mıydı bu? Korku mu?Kesin olan bir şey vardı: Bly'daki hayat hiç de sıradan olmayacaktı. Tren istasyona yanaşıp eşyalarını toplarken kalbi küt küt atıyordu. Onu Bly'a götürecek at arabası bekliyordu ve içine tırmanırken, eski evin ne gibi sırlar saklıyor olabileceğini merak etmekten kendini alamadı. Önündeki yolculuk birdenbire hayal ettiğinden çok daha büyük bir maceranın başlangıcı gibi gelmişti.