Buck mükemmel bir hayat sürüyordu, başka türlüsü düşünülemezdi. Tüm malikanede özgürce dolaşıyor, geniş arazide dilediği yere gidebiliyordu. Kavurucu yaz günlerinde havuza dalıp serinliyor, sanki buranın sahibiymiş gibi etrafa su sıçratıyordu. Etrafını saran serin su, California sıcağına karşı hoş bir kaçamak olurdu.Diğer hayvanların ona bakışı, sanki soylu bir aileden geldiğini düşündürüyordu. İnsanlar bile ona özel biri muamelesi yapıyordu. Buck, adeta şatonun kralıymış gibi çalım satarak dolaşırdı ve açıkçası onu kim kınayabilirdi ki?Ama ne kadar yükselirsen düşüşün o kadar sert olur derler ya?Bahçıvan yardımcısı olarak çalışan Manuel adında biri vardı. İlk bakışta iyi bir adam gibi görünüyordu, ancak yüzeyin altında kötü bir kumar tutkusu yatıyordu. Borçlar dağ gibi birikmeye başlayınca çaresizliğe kapıldı.Bir gece, malikane çıt çıkmaz bir sessizliğe bürünmüşken Manuel, Buck'ın uyuduğu yere doğru süzüldü. Yanında birkaç lezzetli mama vardı ve Buck da saf bir ruh olduğu için hiç düşünmeden peşine takıldı. Bu mamaların kokusu onu güvenli bir yere çağıran bir siren sesi gibiydi.Buck'ın fark ettiği bir sonraki şey, gerçekten karanlık tiplere teslim edildiğiydi. Bu adamlar onun kulaklarının arkasını kaşıyacak ya da onunla top oynayacak cinsten değildi. Hepsi iş adamıydı ve Buck onlar için bir eşyadan farksızdı.Zavallı Buck tamamen şaşkına dönmüştü. Az önce kral gibi yaşarken, şimdi bir yük parçasından farksız bir şekilde sandığa tıkılıyordu. Onu bir trene bindirdiler ve tren tanıdık her şeyden uzaklaşırken Buck daha önce hiç tatmadığı bir korkunun iliklerine işlediğini hissetti.Yolculuk hafife alınacak gibi değildi. Buck ömründe hiç böyle hırpalanmamıştı. Bu insanlara kim olduğunu göstermek için kaçmaya yeltendi ama bu ona sadece sopa yemesine neden oldu. Bu, Buck'a tüm insanların Yargıç ve ailesi kadar iyi kalpli olmadığını öğreten acı bir gerçekti.Tren kuzeye doğru yol aldıkça, Buck rahat yaşamından giderek uzaklaştığını hissediyordu. Her durak, her aktarma, onu anlamadığı bir dünyaya sürükleyen zincirin bir başka halkası gibiydi.Buck'ın kafası karman çorman olmuştu. Başına gelenleri bir türlü anlamlandıramıyordu. Dün kendi bölgesinin hükümdarıyken, bugün istenmeyen bir paket gibi oradan oraya savruluyordu.Trenin kat ettiği her kilometrede Buck'ın eski hayatı, avuçlarından kayıp giden kumu tutmaya çalışmak gibi, daha da uzaklaşıyordu. Sıcak California güneşinin yerini, burnunu sızlatan ve giderek soğuyan bir hava alıyordu. Evin tanıdık kokuları, burun deliklerini yakan tuhaf, keskin kokulara dönüşmüştü.Buck kafesinde şaşkın ve korkmuş bir halde büzülürken, bunun çilesinin sadece başlangıcı olduğunu bilemezdi. Şımartılmış evcil hayvan, gücünün ve ruhunun her zerresini sınayacak zorluklarla yüzleşmek üzereydi.Tren gece boyunca gümbürdeyerek ilerledi, ritmik tekerlekleri Buck'ın yüreğindeki kargaşayla tezat oluşturuyordu. Huzursuz bir uykuya dalarken, gerçek sınavlarının daha yeni başladığından habersizdi.