Ichabod görülmeye değer bir manzaraydı. Minicik kafası öyle uzun ve ince bir boynun üzerinde duruyordu ki, herkese bir turnayı anımsatıyordu - ne tuhaftır ki soyadıyla da mükemmel bir uyum içindeydi. Kocaman kulakları bir sürahinin kulpları gibi dışarı fırlamıştı ve gözleri iri, yeşil ve cam gibiydi, bu da ona neredeyse böceksi bir görünüm veriyordu. Üstelik kuş gagasını andıran çıkık bir burnu vardı.Ancak tuhaf görünüşüne rağmen, Ichabod'un kısa sürede yerel halkın gönlünü fetheden bir tarzı vardı. En huysuz ihtiyarın bile ayaklarını yerden kesmesini sağlayacak ilahiler söyleyebiliyordu. Ve konu New England büyücülüğüne geldiğinde, Cotton Mather'ın eserlerine olan düşkünlüğü sayesinde adeta yürüyen bir ansiklopediydi.Şimdi, öğretmenlik Ichabod'u tam olarak zengin etmedi. Geçinebilmek için kıvrak zekasını kullanmak zorundaydı. Yoğun zamanlarda çiftçilerle birlikte çalışır, saman yapımı ya da mısır kabuğu soyma gibi daha hafif işlere el atardı. İşte bu zamanlarda Ichabod gerçekten parlardı. Çiftçiler yakıcı güneşin altında ter dökerken onlarla hikayeler ve şakalar paylaşır, bir espriyi vurgularken çılgınca el kol hareketleri yaparken uzun bacakları sallanırdı. Çiftçiler onun yardımını, Ichabod da kendisine sunulan fazladan yiyecek ve parayı takdir ederdi.Fakat Ichabod'un asıl yeteneği köyün gençleriyle bağ kurabilmesinde yatıyordu. Şan dersleri vermeye başladı ve çok geçmeden öğrenmeye hevesli genç seslerden oluşan bir korosu oldu. Onların prova seanslarından köye yayılan nağmeler, Sleepy Hollow'un müziğinin, şırıldayan dere ya da hışırdayan yapraklar kadar vazgeçilmez bir parçası haline geldi.Köyün kadınları da kendilerini Ichabod'un cazibesine kapılmış buldular. Onu çaya davet ediyor, en sevdikleri kitaplardan okumasını dinlemek için can atıyorlardı. Ichabod'un hikayeleri adeta sihirli bir şekilde canlandırma yeteneği vardı. Sesi masalın akışıyla birlikte yükselir ve alçalır, uzun parmakları okurken dramatik bir şekilde dans ederdi. Sanki salonlarında kendi gezici tiyatroları varmış gibiydi.Çocuklara gelince, onlar Ichabod'a bayılıyorlardı. Yumuşak huylu tavrı ve sabrı onu öğrencileri arasında gözde yapıyordu, ama asıl onları kendine bağlayan şey hayalet hikayeleriydi. Okuldan sonra, gözleri fal taşı gibi açılmış bir grup çocuk sık sık onun peşine takılır, "Bir hikaye daha Bay Crane!" diye yalvarırlardı. Ichabod dayanamaz, ruhlar ve hayaletler hakkında çocukların tüylerini ürpertecek hikayeler anlatırdı.Ichabod'un yaşam koşulları da en az kendisi kadar sıra dışıydı. Sleepy Hollow'da kalıcı bir evi yoktu, bunun yerine her hafta bir çiftlik evinden diğerine konuk olurdu. Bir Pazar akşamı, dünyevi eşyalarını pamuklu bir mendile özenle sıkıştırmış bir halde, kendisini misafir eden ailenin en yeni üyesi olmaya hazır olarak çıkagelirdi. Bu düzenleme Ichabod'un işine geliyordu - kasabanın en lezzetli yemeklerinin tadına bakabiliyor ve ev işleriyle uğraşmak zorunda kalmıyordu.Günler haftalara, haftalar aylara dönüştükçe Ichabod, Sleepy Hollow'un eski kapalı köprü ya da fısıldayan orman kadar ayrılmaz bir parçası haline geldi.Ama gece çöküp de çukurlardan sis yükselmeye başladığında, Sleepy Hollow'da Ichabod'un bile tam olarak kavrayamadığı bir şeyler vardı. Gölgeler uzuyor, rüzgarın fısıltıları ürkütücü bir hal alıyor ve hava gizemle doluyormuş gibi görünüyordu. Bu şirin vadide ne gibi sırlar saklıydı? Ve bunlar, burayı evi bellemiş olan çelimsiz öğretmeni nasıl etkileyecekti? Ichabod son geçici konaklama yerine doğru ilerlerken, Sleepy Hollow'da göründüğünden daha fazlası olduğu hissinden kurtulamıyordu.