John, seyyar satıcı çantasının ağırlığı altında beli bükülmüş bir halde tozlu yolda ilerliyordu. Yürürken beklenmedik bir şekilde yerel tarihe olan sevgisiyle tanınan Papaz Tringham'a rastladı. Bu papaz sıradan bir tarih meraklısı değildi.Papaz, gözlerinde muzip bir pırıltıyla John'un hayatını sonsuza dek değiştirecek bir bomba patlattı. John'un aslında eski ve şövalye d'Urberville ailesinin yaşayan son torunu olduğunu açıkladı. Hayal edebiliyor musunuz?Haber John'a balyoz gibi indi. Zihni allak bullak olmuş, bu inanılmaz bilgiyi işlemeye çalışıyordu. Sanki birisi ona durup dururken kazanan bir piyango bileti vermiş gibiydi. Peki bir adam zengin olduğunu düşündüğünde ne yapar?John hiç düşünmeden yerel birahaneye doğru yola koyuldu. İş mi? Ne işi? Yapacak daha önemli işleri vardı, yeni keşfettiği zaferin tadını çıkarmak gibi. Orada oturup içkisini yudumlarken, kafası büyük şatoların ve süslü unvanların hayalleriyle doluydu.Bu arada, Durbeyfield kulübesinde, gerçeklik bir iskambil kağıdından ev gibi yıkılmak üzereydi. John hayal dünyasında yaşarken, birinin öne çıkıp malları teslim etmesi gerekiyordu. Bu yüzden John'un küçük oğlunu at arabasıyla gönderdiler.Kalbinizi sızlatacak bir şekilde, araba kaza yaptı ve ailenin tek atı olan Prince öldü. Bu, son umut kırıntılarının gün batımına doğru dörtnala koşup onları bir toz bulutu içinde bırakmasını izlemek gibiydi. Bu kayıp ailenin karnına bir yumruk gibi indi. Zaten kıt kanaat geçiniyorlardı ve şimdi ana gelir kaynakları da ellerinden gitmişti.Ancak John'un karısı Joan Durbeyfield yenilgiyi kabul edecek biri değildi. O biraz karakterli biriydi, her zaman bir gözü önlerine çıkabilecek herhangi bir fırsat için tetikteydi.Joan'ın zihni bir tereyağı yayığı gibi çalkalanmaya başladı. Eğer bu süslü d'Urberville'lerle gerçekten akrabaysalar, neden bu bağlantıyı sonuna kadar kullanmasınlardı ki? John'u, en büyük kızları Tess'i Trantridge'deki d'Urberville'lerin zengin bir koluyla akrabalık iddiasında bulunması için göndermeleri gerektiğine ikna etmeyi başardı.Tess sıradan bir çiftlik kızı değildi. On altı yaşında, bir bahar sabahı kadar güzel ve yeni doğmuş bir kuzu kadar masum, görülmeye değer bir kızdı. Bu uzak akrabalarla yakınlaşma fikri, kötü peynir yemiş gibi midesini bulandırıyordu.Ancak suçluluk duygusu güçlü bir motivasyon kaynağıdır ve Tess, ailesine karşı bunu denemek zorunda olduğu hissinden kurtulamıyordu. Bir kaya ile sert bir yer arasında sıkışmış gibiydi. Bir yandan bu uzak akrabalarını sömürme fikrinden nefret ediyordu.Sonunda görev, rahatsızlığa galip geldi. Tess planı kabul etti, kalbi bir değirmen taşı kadar ağırdı. Yetersiz eşyalarını toplarken, zihni bir duygu kasırgasına dönüşmüştü. Umut ve korku, horoz dövüşündeki iki horoz gibi kafasının içinde savaşıyordu. Bu, ailesi için daha iyi bir hayatın başlangıcı mı olacaktı?Tess Trantridge'e doğru yola çıktığında, ailesinin beklentilerinin ağırlığı fiziksel bir güç gibi üzerine çökmüştü. Önünde uzanan yol, bilinmeyen bir geleceğe giden belirsizlik şeridiydi. Her adımda çocukluğunun güvenli ortamını geride bırakıyor ve yetişkinliğin bulanık sularına adım atıyordu.Ve böylece Tess'imiz, kalbi korku dolu ve kafası hayallerle dolu olarak macerasına başladı. Bu yolculuğun hayatını sonsuza dek değiştirecek bir yolun ilk adımı olacağını çok az biliyordu.Trantridge'e yaklaşırken kalbi hızla çarpmaya başladı. Uzakta, kuleleri kavrayan parmaklar gibi gökyüzüne doğru uzanan büyük bir konağın ana hatlarını görebiliyordu. Burası bildiği her şeyden çok uzakta bir dünyaydı ve bir an için geri dönmek istedi. Ama artık geri dönüş yoktu.