Hava, güllerin ve yeni biçilmiş çimenlerin kokusuyla doluydu; Hastings'in arkasında bıraktığı hastanenin antiseptik kokusundan sonra bu, hoş bir değişiklikti.John onu karşılamak için dışarı çıktı, sıcak bir el sıkışma ve gözlerine tam ulaşmayan bir gülümseme sundu. Bir şeyler ters gidiyordu ve Hastings bunu iliklerine kadar hissedebiliyordu.Eve girdiklerinde Hastings bambaşka bir dünyaya adım attığını hissetti. İçerisi koyu renkli ahşap ve ağır perdelerden oluşan bir labirentti, bu da mekana kasvetli, neredeyse boğucu bir hava katıyordu.John, Hastings'i ev halkının geri kalanıyla tanıştırmaya başladı ve hepsi de ne karakterli insanlardı. İlk olarak Emily Inglethorp, John'un üvey annesiydi. Göz ardı edilemeyecek bir güçtü, keskin bakışları sanki en derin sırlarınızı okuyabiliyormuş gibi içinizi delip geçiyordu.Bir de Alfred vardı, Emily'nin yeni kocası. O bambaşka bir hikayeydi. Emily'den daha gençti ve Hastings'i anında kuşkulandıran gergin bir enerjisi vardı.Gün ilerledikçe Hastings Styles Court'un diğer sakinlerini tanımaya başladı. John'un karısı Mary, kocasının etrafında yumurta kabuğu üstünde yürür gibiydi.Emily'nin arkadaşı Evelyn Howard tam bir baş belasıydı. Dili jilet gibiydi ve onu kullanmaktan çekinmiyordu.Bir de Lawrence vardı, John'un küçük kardeşi. Sessiz bir tipti, burnu hep kitaplardaydı.Hastings gözlemledikçe, patlamaya hazır bir barut fıçısını izliyormuş gibi hissediyordu. Aile üyeleri arasındaki ilişkiler, bir kedinin pençesine düşmüş yün yumağı gibi karmakarışıktı. Emily ve Alfred'in son evlilikleri bazılarının tüylerini diken diken etmişti ve miras parası da odadaki fil gibiydi.O akşamki yemek gergin geçti. Konuşmalar yapmacıktı, uzun sessizlikler sadece çatal bıçakların porselenlere değdiğinde çıkardığı seslerle bozuluyordu. Hastings, Alfred her konuştuğunda John'un parmak eklemlerinin çatalının etrafında nasıl beyazlaştığını ya da Mary'nin kocasına endişeli bakışlar attığını fark etmeden edemiyordu.Gece çöktüğünde Hastings odasına çekildi, gözlemlediği her şey kafasını allak bullak etmişti. Eski ev, sanki içinde barındırdığı sırların ağırlığı altında eziliyormuş gibi etrafında gıcırdıyor ve inliyordu.Hastings yatağında uzanırken savaş alanının sadeliğini özlediğini fark etti. En azından orada düşmanlarının kim olduğunu biliyordu. Burada, bu sırlar ve zoraki gülümsemeler evinde, mayın tarlasında yürüyormuş gibi hissediyordu.Hastings uykuya dalarken, eski dostu Hercule Poirot'nun tüm bu gerilim ve entrikalarla nasıl başa çıkacağını düşünmeden edemedi.Hastings, Styles Court'taki sakin iyileşme sürecinin çok daha uğursuz bir şeye dönüşmek üzere olduğunun farkında değildi.Hastings gözlerini kapattığında, yarının zaten karmaşık olan bu tabloya yepyeni bir dizi karakter ekleyeceğini bilmiyordu.