Rip Van Winkle, herkesin gönlünü çalan türden bir adamdı. Yaptığı yaramazlıklar insanları çileden çıkarsa da, onda herkesi gülümseten bir şey vardı. İş söz konusu olduğunda sıvışmakta üstüne yoktu, sanki bulaşıcı bir hastalıktan kaçar gibi. Ev işleri mi? Sorumluluklar mı? Bunlar Rip'in lügatinde yer almazdı.Karısı Dame Van Winkle ise bambaşka bir hikayeydi. Bu kadın her an patlamaya hazır bir barut fıçısıydı. Dili jilet gibiydi ve zavallı Rip sık sık onun ağzının payını alırdı. Rip'in tembelliklerini durmadan dile getirir, sözleri havada şaklardı. Yetişkin bir adamı ağlatmaya yeterdi, ama bizim Rip'i değil.Rip'in ilginç yanı, kendi işlerini yapmaktansa azar işitmeyi tercih etmesine rağmen, başkalarına yardım etmek için can atmasıydı. Ağır bir dolap mı taşınacak? Rip hemen oradaydı. Dertleşecek birine mi ihtiyacınız var? Rip saatlerce dinler, başını sallayarak eşlik ederdi. Sanki başkalarının dertleri söz konusu olduğunda bitmez tükenmez bir enerjisi vardı. Ama kendi çatısını tamir etmesini isteseniz?Köyün çocukları mı? Rip'in peşinden ayrılmazlardı. Fareli Köyün Kavalcısı misali onu takip eder, her sözünü can kulağıyla dinlerlerdi. Rip'in en sıradan şeyleri bile heyecan verici maceralara dönüştürme yeteneği vardı. En usta masalcıları bile kıskandıracak hikayeler anlatırdı. Bakkala gitmek, ejderha avına çıkmak olurdu. Çilek toplamak mı? Yok canım, dilek tutan sihirli meyveleri toplamak için gizli bir görevdi bu.Bu arada, Rip'in çiftliği tam bir harabeydi. Çitler savaştan çıkmış gibi darmadağınıktı. Tarlalar mı? Ekinlikten çok ormana benziyordu. Yabani otlar o kadar uzamıştı ki, aralarında boy gösteren zavallı sebzelere kahkahalarla güldüklerini duyabilirdiniz. Peki bu durum kahramanımızı rahatsız ediyor muydu? Hiç de değil.Köylülerin çoğu Rip'e karşı zaafı vardı. Dame Van Winkle'ın feryatları ne zaman yükselese, onun sadece "iyi kalpli" olduğunu söyleyerek onu savunurlardı. Sanki Rip'in eleştirileri savuşturan ve düşmanları dosta çeviren görünmez bir kalkanı vardı. Özellikle köyün yaşlıları ona bayılırdı.O loş odada, alçak sesli sohbetler ve ara sıra patlayan kahkahalar arasında, Rip'i kendi elementinde bulabilirdiniz. Elinde piposu, en son dedikoduları dinlerken başını sallayarak eşlik ederdi.Yıllar geçtikçe Rip'in etrafındaki her şey değişti. Köy büyüdü, yeni yüzler eskilerinin yerini aldı, ama Rip? O hep aynı kaldı, akan bir nehirdeki kaya misali, dünya etrafında akarken kıpırdamadı.Catskill Dağları'nın eteklerindeki o küçük köyde hayat, Rip Van Winkle'ın etrafında dönüyordu. Üretkenlik ödülleri kazanmıyor olabilirdi ama sevimlilik yarışmasında birinci gelirdi.Ama son zamanlarda Rip kendini huzursuz hissediyordu. Dame Van Winkle'ın bitmeyen söylenmeleri, sonu gelmeyen ev işleri listesi, hepsi onu bunaltmaya başlamıştı. Kendini sık sık o heybetli Catskill Dağları'na bakarken buluyor, sisli zirvelerinde ne gibi sırlar sakladığını merak ediyordu. Bilmiyordu ki, bu dağlar onun sığınağı, günlük çilesinden kaçışı olacaktı.