Bu, annesinin ablası Polly Harrington Teyze olmalıydı. Kadının dudakları ince bir çizgi halinde sıkılmış, gözleri kış ayazı kadar soğuktu.Pollyanna yaklaştıkça, Polly Teyze'nin kendi annesinden ne kadar farklı olduğunu fark etmekten kendini alamadı. Annesi, soğuk bir gecede sıcacık bir yorgan misali yumuşak hatlara ve sıcak gülümsemelere sahipti.Harrington malikanesine giderken çıt çıkmıyordu. Pollyanna buzları eritmeye çalışıyor, manzara hakkında gevezelik ediyor ve yeni evi hakkında sorular soruyordu. Ama Polly Teyze'nin yanıtları kısa ve özdü. Adeta bir duvarla konuşur gibiydi. Yine de Pollyanna'nın coşkusu dinmek bilmiyordu.Eve vardıklarında Pollyanna'nın gözleri fal taşı gibi açıldı. Ev devasa, sanki bir masal kitabından fırlamış gibiydi. Kulesinden el sallayan bir prenses ya da kapısını bekleyen zırhlı bir şövalye göreceğiniz cinsten bir evdi. Ancak içeri girdiklerinde, havadaki soğukluk buranın peri masalı şatosu olmadığını hissettirdi.Polly Teyze, Pollyanna'yı bitmek bilmeyen merdivenlerden yukarı çıkardı. Sanki bulutlara değeceklermiş gibi tırmandılar da tırmandılar. Sonunda evin en tepesine, çatı katına ulaştılar. Polly Teyze'nin gösterdiği oda bir dişçi bekleme odası kadar sıcaktı.Ama Pollyanna, o çıplak küçük odaya sanki dünyanın en havalı ağaç eviymiş gibi baktı. Pencereye koştu, gözleri kocaman açılmıştı. Manzara nefes kesiciydi - dalgalı tepeler, yemyeşil ağaçlar ve tablo gibi masmavi bir gökyüzü.Polly Teyze eşyalarını yerleştirmesi için çıktığında, Pollyanna'nın aklı çoktan fikirlerle dolmuştu. Sahip olduğu birkaç eşyayı özenle çıkardı, her birine hazine muamelesi yapıyordu. Anne ve babasının fotoğrafına gelince duraksadı. Parmakları gülümseyen yüzlerinde gezindi ve bir an için kaybettiği her şeyin ağırlığı üzerine çöktü.Ama sonra, sanki anne babası fotoğraftan ona cesaret veriyormuş gibi, Pollyanna'nın çenesi kalktı. Fotoğrafı pencere kenarına, güneş görebileceği bir yere koydu.Pollyanna odaya tekrar baktığında eksikleri değil, olabilecekleri gördü. Şu sade eski sandalye mi? Renkli bir yastıkla canlanabilirdi. Çıplak duvarlar mı? Anılar ve hayallerle doldurmayı bekleyen boş tuvallerdi sanki.Güneş batarken gökyüzünü turuncu ve pembeye boyarken Pollyanna yatağında oturmuş, bacaklarını sallıyordu. Garip bir yerde, pek de sevecen olmayan bir teyzeyle yaşayacaktı ama her şeyin iyi tarafını görmeye kararlıydı.Pollyanna'nın iyimserliği o çatı katına ekilmiş minik bir tohum gibiydi. Toprak şu an biraz taşlı görünse de, o küçük tohum güzel bir şeye dönüşmeye hazırdı.O gece yatağında uzanmış, yabancı tavana bakarken Pollyanna'nın zihni hızla çalışıyordu. Bir sırrı vardı, en zor zamanlarda bile neşe bulmasını sağlayan özel bir yöntemi. Adeta bir süper güç gibiydi. Ve yarın bunu bu kocaman, soğuk evdeki herkesle paylaşmaya başlayacaktı. Önce tanıştığı cana yakın hizmetçi Nancy'den başlayarak. Pollyanna küçük oyununun burada işleri nasıl değiştireceğini görmek için sabırsızlanıyordu. Uykuya dalarken dudaklarında bir gülümseme belirdi.