Gabriel Syme baştan aşağı bir şairdi. Ancak sıradan bir şair değildi - onu diğerlerinden ayıran, düzen ve adalet için yanıp tutuşan bir tutkuydu. Bazı insanlar yanlış bir şey gördüklerinde yerlerinde duramazlar ya?Güneşli bir öğleden sonra, cıvıl cıvıl bir Londra parkının göbeğindeydi. Çimler yemyeşil, kuşlar şakır şakırdı ve Syme? Anarşi hakkında ateşli bir tartışmanın tam ortasındaydı. Hem de nasıl! Sözleri ok gibi fırlıyor, her seferinde hedefi on ikiden vuruyordu.Gözleri kor gibi parlıyor, sesi ise fırtınalı bir denizi andırıyordu - yükseliyor, alçalıyor, cehaletin kıyılarını dövüyordu.İşte tam bu noktada olaylar ilginç bir hal aldı. Syme ortalığı velveleye verirken, gölgelerde birinin onu izlediğinden habersizdi.Tartışma sona erip kalabalık dağılmaya başladığında, bu esrarengiz adam harekete geçti. Gayet soğukkanlı bir tavırla Syme'a yaklaştı. İlk bakışta sıradan biriymiş gibi görünüyordu ama gözlerinde insanı irkiltecek bir şey vardı.Derken, pat! Yabancı bombayı patlattı. Fısıltıyı andıran bir sesle, aslında yüksek rütbeli bir polis memuru olduğunu açıkladı. Düşünsenize! Syme'ın yüreği ağzına gelmiş olmalıydı.Bu görevli, tartışma boyunca Syme'ı izlemiş ve çok etkilenmişti. Gördükleri hoşuna gitmişti - doğru olanı savunmaktan çekinmeyen bir adam. Bu yüzden Syme'a dünyasını tersyüz edecek bir teklifte bulundu. Onu gizli bir anti-anarşist polis gücüne katılmaya davet ediyordu.Syme'ın kafası karman çorman olmuştu. Yetkili ona gizlilik yemini ettirdi ve Syme'ın omuzlarına binen sorumluluğun ağırlığını hissedebiliyordunuz adeta.Şimdi, şunu bir düşünün - Syme'ın görevi, kabul ederse, Merkezi Anarşist Konsey adlı bir örgüte sızmaktı. Bunlar sıradan baş belaları değildi.Görevli her şeyi açık açık anlattı. Konseyin yedi üyesi vardı ve her birine haftanın bir gününün adı verilmişti. Yedi cücelerin sapkın bir versiyonu gibiydi, ama "Heigh-ho, heigh-ho, işe gidiyoruz" yerine, daha çok "Heigh-ho, heigh-ho, ortalığı karıştırmaya gidiyoruz" havasındaydılar. Syme'ın görevi mi?Yetkili tüm bunları anlatırken Syme'ın kafasında çarkların döndüğünü görebilirdiniz sanki. Bir uçurumun kenarında duruyordu ve atacağı bir adımın onu hayatının en çılgın macerasına sürükleyeceğini biliyordu. Ama ne var biliyor musunuz? Toplumu bu anarşistlerden koruma düşüncesi içinde bir ateş yaktı.Syme hiç düşünmeden evet dedi. Şair yüreği bir şeyler yapmak için çırpınıyor, adalet duygusu ona harekete geçmesi için haykırıyordu.O parktan ayrılırken Syme bambaşka bir adam olmuştu. Kafası olasılıklarla dolu bir arı kovanı gibi uğulduyordu. Az önce sıradan görünen ağaçlar ve çiçekler şimdi sanki sır saklıyormuş gibiydi. Yanından geçen herkes dost ya da düşman olabilirdi.Güneş batarken parkın üzerine uzun gölgeler düşüyor, Syme hayatında yepyeni bir sayfanın açıldığını hissediyordu. Şair, bir casusa dönüşmek üzereydi; kalemini rozetle, sözlerini eylemle değiştiriyordu.Ancak gece çöküp Syme buluşma yerine yaklaşırken, içine bir kurt düştü. Ya altından kalkamayacağı bir işe giriştiyse? Ya anarşistler onun gerçek kimliğini anlarsa? Avuç içleri terlemeye, kalbi küt küt atmaya başladı. Bu tehlikeli kişilerle buluşacağı izbe bodrum, karanlık ve tekinsiz bir şekilde önünde belirdi.