Hava, taze pişmiş ekmek kokusu ve mallarını pazarlayan tüccarların cıvıltılarıyla dolup taşıyor. Hayatın her kesiminden insanlar, tıpkı bir karınca kolonisindeki gibi, her biri kendi amacı peşinde koşturuyor. Ancak gece çöktüğünde hava değişiyor.Bu ürpertici kış gecelerinden birinde beklenmedik bir olay yaşanır. Katedralin merdivenlerinde, eskimiş bir beze sarılı minik bir kundak belirir. Bu sıradan bir bebek değildir.İşte tam bu sırada, Notre-Dame Başdiyakozu Dom Claude Frollo sahneye çıkar. Sert bir adam; keskin hatları ve soğuk bakışlarıyla sanki katedralin taşından yontulmuş gibidir. Frollo son zamanlarda, vebadan ölen küçük kardeşi Jehan'ın acısıyla dolaşmaktadır. Bu terk edilmiş çocuğu gördüğünde, kafasında bir şimşek çakar.Frollo bebeği kucağına alır ve ona Quasimodo adını verir. "Yarım kalmış" anlamına gelen bu isim oldukça acımasızca, ama Frollo'nun "Yılın Babası" ödülü peşinde olmadığı kesin.Yıllar geçtikçe Quasimodo bu taş kalede serpilir. Frollo ona okuma yazma öğretir, ama çocuğun asıl yeteneği başkadır: O devasa katedral çanlarını çalmak. Adeta dev metal canavarlara nefes veren bir usta gibidir.Quasimodo'yu genç bir adam olarak düşünün. Bir boğa kadar güçlü, şekilsiz bedeninin altında kasları oynuyor. Katedralin duvarlarına bir kertenkele gibi tırmanabiliyor, çevik ve hızlı. Ve ah, o katedrali nasıl da seviyor! Orası onun dünyası, oyun alanı, evidir.Peki ya Paris halkı? Onu pek görmezler. Ama gördüklerinde, neler uydurmazlar ki! Quasimodo, yarı canavar yarı efsane, hayattan büyük bir figür haline gelir. Çocuklar birbirlerini "Notre-Dame'ın Kamburu" hikayeleriyle korkuturken, yetişkinler meyhanelerde onun hakkında fısıldaşır.Ne var ki, Quasimodo'nun hayatı cehennem azabı gibi yalnızdır. Gargoyleler ona arkadaşlık eder elbette, ama pek de sohbet ehli sayılmazlar. Gerçekten tanıdığı tek insan Frollo'dur. Peki ya Frollo? Kendine has fikirleri vardır, onu söyleyeyim. Quasimodo'nun kafasını din ve sadakat konularıyla doldurur.Quasimodo'nun hikayesi Notre-Dame'ın özüyle iç içe geçmiştir. O, uçan payandalar ya da vitray pencereler kadar katedralin ayrılmaz bir parçasıdır. Hayatı güzellik ve trajedinin, güç ve kırılganlığın tuhaf bir karışımıdır.Yıllar geçtikçe Quasimodo'nun dünyası Notre-Dame'ın taş duvarlarıyla sınırlı, küçücük bir yer olarak kalır. Ancak hayatının değişmek üzere olduğundan habersizdir. Dışarıdaki şehir büyük bir olaya hazırlanmaktadır. Havada bir heyecan, Quasimodo'nun çan kulesinin yüksekliklerine bile ulaşan bir beklenti hissi vardır. Yalnız yaşamını altüst edecek ve hayatına bambaşka bir deneyim dünyası getirecek bir şey yaklaşmaktadır. Aptallar Festivali ve onunla birlikte Paris'i yerinden oynatacak bir gün yaklaşmaktadır.