Paris sokakları hayat ve coşkuyla dolup taşıyordu. Her kesimden insan kaldırımları doldurmuş, rengarenk bir tablo oluşturuyordu. İşte bu canlı atmosferde, hayatımı alt üst edecek adamla tanıştım: C.Onu ilk kez eski, küf kokulu bir kütüphanede gördüm. Bildiğiniz türden - loş ışıklı, rafları eski kitaplarla dolu ve o eşsiz eski kağıt kokusu. Orada, bir köşeye çekilmiş, nadir bulunan bir kitaba dalmıştı. Onda bir şey dikkatimi çekti.Dayanamadım. Onunla konuşmak zorundaydım. İyi ki de konuşmuşum. Dupin'in zihni, sanki gelecekten gelmiş ve zamanımızda sıkışıp kalmış yüksek performanslı bir bilgisayar gibiydi. Kitaplardan başlayıp felsefeye uzanan sohbetimiz, farkında olmadan derin bir analiz tartışmasına dönüştü.Konuştukça aramızda tuhaf bir bağ oluştuğunu hissettim. Sanki yıllardır ayrı duran bir yapbozun iki parçası gibiydik ve aniden - çat! - yerimize oturuverdik. Konuşmanın bitmesini istemiyordum ve aklıma esen çılgınca bir fikirle, ona ev arkadaşı olmayı teklif ettim.Sonunda Faubourg St. Germain'deki eski bir konağa taşındık. Gözünüzde canlandırın - dökülmüş duvar kağıtları, her adımda gıcırdayan döşemeler, falan filan. Ama bir havası vardı, anlarsınız ya?Rahat bir düzene girdik. Saatlerce sessizce oturur, kendi düşüncelerimize dalar ya da kitaplara gömülürdük. Bazen okuduklarımızı tartışırdık ve inanın, bu sohbetler insanın aklını başından alırdı. Dupin'in olaylara hiç düşünmediğim açılardan bakma yeteneği vardı.Asıl büyü geceleri gerçekleşirdi. Güneş batıp şehir dönüşünce sokaklara çıkardık. Geceleri Paris bambaşka bir yaratığa dönüşürdü - gizemli, çekici ve biraz da tehlikeli.Bu gece yürüyüşlerinde Dupin'in parlak zekasını iş başında gördüm. Yanından geçtiğimiz insanlara bakar ve göz açıp kapayıncaya kadar size onların tüm hayat hikayelerini anlatıverirdi.Bir keresinde telaşlı bir adamın yanından geçmiştik. Dupin adama şöyle bir baktı ve "Bu adam karısıyla kedileri yüzünden tartışmış bir saatçi" dedi. Benimle dalga geçtiğini sanmıştım ama o gece aynı adamın bir kafede arkadaşına tam da bu konudan yakındığını duyduk.Bu gece maceraları sırasında Dupin'in sadece zeki değil, bambaşka bir seviyede olduğunu anladım. Zihni keskin bir kılıç gibiydi, kafa karışıklığını ve gizemi bir çırpıda çözüyordu.O gece gıcırdayan eski konağımıza dönerken bir şeyler farklıydı. Hava elektriklenmiş gibiydi, sanki şehrin kendisi büyük bir olayın yaklaştığını seziyordu.O eski, inleyen merdivenlerden odalarımıza çıkarken, hayatımızın büyük bir değişime uğrayacağı hissine kapıldım. Dupin, keskin zekası ve kartal gözü gözlemleriyle, karmaşa denizinde bir deniz feneri gibiydi.O gece uykuya dalarken, ertesi sabahın Paris'i temelinden sarsacak bir haberle uyanacağımızı bilmiyordum.