Yaşıtları iğne oyası ve dedikodu ile meşgulken, Dorothea kalın kitaplara gömülüyor, zihnini yoksullara yardım etmek için büyük planlarla dolduruyordu. Mumlarla dolu bir odadaki parlak bir alev gibiydi; ister istemez dikkat çekiyordu.Bir gün Dorothea, toplumu derinden sarsan bir haber patlattı. 45 yaşında, bilgin bir din adamı olan Edward Casaubon ile nişanlandığını açıkladı. Sanki tozlu bir ansiklopedi ile evleneceğini ilan etmişti. Haber Middlemarch'ta yangın gibi yayıldı, ağızlar açık kaldı. Herkes şaşkındı, özellikle de Dorothea'nın kalbini kazanmayı uman Sir James Chettam.Dorothea'nın kız kardeşi Celia, onunla mantıklı konuşmaya çalıştı. Casaubon'un babaları yaşında olduğunu ve boyanın kurumasını izlemek kadar heyecan verici olduğunu söyledi. Ama Dorothea dinlemedi. Gözleri parlıyordu; entelektüel tartışmaların ve Casaubon'un mitoloji projesine yardım etmenin hayalini kuruyordu. Sanki bir erkekle değil, bir kütüphaneyle evleniyordu.Amcaları Bay Brooke, diş çektirmeyi kabul eden biri gibi isteksizce onay verdi. Ama Dorothea bulutların üzerindeydi, akademik uğraşlar ve anlamlı işlerle dolu bir hayat hayal ediyordu. Özgürlüğe uçtuğunu sanarak yaldızlı bir kafese giren bir kuş gibiydi.Böylece balayı için Roma'ya gittiler. Antik kalıntıları ve romantik atmosferiyle Ebedi Şehir, yeni evliler için mükemmel bir ortam olmalıydı. Ama Dorothea için burası, yavaş yavaş ortaya çıkan bir korku hikayesinin sahnesiydi.Günler geçtikçe Dorothea'nın evlilik hayaline dair pembe düşleri, etrafındaki Roma sütunları gibi yıkılmaya başladı. Casaubon'un mermer bir heykel kadar sıcak ve sevecen olduğu ortaya çıktı. Onun için kaliteli zaman, tozlu kitaplara gömülmekti ve Dorothea kendini Middlemarch'ta hiç olmadığı kadar yalnız hissediyordu.Belki ortak entelektüel uğraşlarla aralarındaki uçurumu kapatabileceğini düşünerek çalışmalarına katılmaya çalıştı. Ancak her girişimi, kafasının etrafında vızıldayan bir sineğe gösterilen türden bir ilgiyle karşılandı. Casaubon'un yanıtları, sevdiği antik metinler kadar kuru ve soğuktu.Roma'nın görkemli manzaraları durumu daha da kötüleştiriyordu. Her güzel görüntü, her nefes kesici sanat eseri Dorothea'nın içinde bulunduğu durumla alay eder gibiydi. Bu, ağzında bir ağızlık varken ziyafet çekilmesi gibiydi; etrafını saran onca güzellik ve romantizm vardı ama o bunların hiçbirine dokunamıyordu.Roma'daki günleri sona ererken Dorothea kendini Trevi Çeşmesi'nin önünde, pırıl pırıl akan suyu izlerken buldu. Geleneğe uyarak bir bozuk para attı ama gelecek için dilek tutmak yerine geçmişe özlem duydu. İlk kez, korkunç bir hata yapıp yapmadığını düşünmesine izin verdi.Middlemarch'a dönüş yolculuğu önünde uzanıyordu. Dorothea büyük umutlarla başladığı hayatın, hayal ettiği entelektüel cennete hiç benzemediğini anladı. Bunun yerine, parmaklıkları kendi yanlış yönlendirilmiş idealizmi ve aceleci kararlarıyla örülmüş bir kafesti.Arabaları Roma'dan uzaklaşırken Dorothea pencereden dışarı bakıyor, gözleri manzarayı görmüyordu. Dalgın, hayalleriyle gerçekler arasındaki uçurumu nasıl kapatabileceğini düşünüyordu. Önündeki yol, tıpkı evliliği gibi uzun ve belirsiz görünüyordu. Ama Dorothea kararlı değilse neydi ki?Dorothea kendini Middlemarch'a ve oradaki yeni hayatına hazırlarken, kasabada değişim fısıltıları dolaşmaya başlamıştı bile. Yeni birinin geldiği söylentileri yayılıyor, sakin topluluğu sarsacağı vaat ediliyordu.