İskoçya'nın kasvetli, fırtınalı fundalığında rüzgar uğulduyordu. Bu ürkütücü ortamda, üç cadı aniden belirdi ve varlıkları yaklaşan olaylar için uğursuz bir hava yarattı. Bu tekinsiz kız kardeşler bir araya toplanmış, Kral Duncan'ın ordusunda önemli bir general olan Macbeth'le yaklaşan karşılaşmaları hakkında kıkırdayıp fısıldaşıyorlardı.Bu sırada, Macbeth ve dostu Banquo savaş meydanında kazandıkları zaferle göklere çıkmışlardı. Hain Cawdor Beyi'ni ve can sıkıcı Norveç kuvvetlerini alt etmişlerdi. Sanki bir günde hem Süper Lig şampiyonluğunu hem de Türkiye Kupası'nı kazanmış gibiydiler. Kendilerini oldukça iyi hissederek fundalıktan geçerlerken, hop!Bunlar, sivri şapkalı ve süpürgeli tipik Cadılar Bayramı cadıları değildi. Kabuslardan fırlamış gibiydiler, yıldırım çarpmış ve canlanmış ağaçlar misali. Gözlerini Macbeth'e diktiler ve onu üç çılgın kehanet ile şaşkına çevirdiler. İlk olarak, Glamis Beyi olacağını söylediler ki, bu zaten sahip olduğu unvandı. Ardından Cawdor Beyi olacağı bombası geldi. Ama asıl bomba? Sonunda İskoçya Kralı olacağını söylediler.Macbeth orada dikilmiş, ağzı açık, muhtemelen şok olmuş bir halde duruyordu. Cadılar sonra Banquo'ya döndüler ve ona da bazı haberler verdiler. Ona kral soyunun babası olacağını ama tacı kendisinin giyemeyeceğini söylediler. Bu, birine piyango bileti verip parayı harcayamayacağını söylemek gibiydi. Ne karmaşık bir durum! Kimse soru soramadan ya da açıklama isteyemeden, cadılar bir anda yok oldular.Olanları anlamaya çalışırken, Ross ve Angus adında iki soylu soluk soluğa yanlarına geldi. Hepsi heyecan içindeydi, bayram sabahı çocuklar gibi zıplıyorlardı. Macbeth'e Kral Duncan'ın onu yeni Cawdor Beyi olarak atadığını söylediler. Anlaşılan eskisi vatan haini olarak yakalanmış ve kellesi uçurulmuştu. Ne tesadüf! Sanki kader Macbeth'le dalga geçiyordu ama o hiç gülmüyordu.Banquo, aklı başında biri olarak, Macbeth'in düşüncelerini frenlemeye çalıştı. Arkadaşını temkinli olması konusunda uyardı ve şeytanın insanları kandırmak için genellikle yarım gerçekler söylediğini hatırlattı. Sanki, "Dereyi görmeden paçaları sıvama ve ormanda karşılaştığın ürkütücü cadılara sakın güvenme," demeye çalışıyordu.Kralla buluşmak üzere yola çıktıklarında, Macbeth'in beyni durmaksızın çalışıyordu, tıpkı kafesteki bir hamster gibi. Kral olmayı düşünmeden edemiyordu. Aklınızdan çıkaramadığınız bir şarkı gibi, ama bir melodi yerine güç ve ihtişam düşünceleri vardı. Ancak sonra gerçeklik soğuk bir duş gibi çarpıyor ve kral olmayı düşünmenin bile vatana ihanet sayılabileceğini hatırlıyordu.Banquo sürekli Macbeth'e bakıyor, onun ne kadar sessiz ve düşünceli olduğunu fark ediyordu. Ufukta toplanan kara bulutları izler gibiydi, karanlık ve uğursuz. Bu kehanetlerin arkadaşının aklını nasıl karıştırdığı konusunda endişelenmeye başlamıştı.Yollarına devam ederlerken, manzara Macbeth'in iç çalkantılarını yansıtıyor gibiydi. Fundalıklar yerini, gölgeleri Macbeth'in düşünceleri kadar derin ve gizemli olan tepelere ve karanlık ormanlara bırakıyordu. Hava, fırtına öncesi sessizlik gibi, olasılık ve tehlikeyle doluydu.Güneş batarken uzun gölgeler oluşturmaya başladığında, Macbeth bir karar verdi. Karısı Leydi Macbeth'e mektup yazacak ve olan biten her şeyi ona anlatacaktı. Tüy kalemi parşömende gıcırdarken cadıların kehanetleriyle ilgili tüm ayrıntıları döktü. Mektubu mühürlerken içine bir kurt düştü. Bu mesajı göndererek büyük bir şeyi, geri dönüşü olmayan bir süreci başlattığı hissinden kurtulamıyordu. Leydi Macbeth bütün bunlardan ne anlam çıkaracaktı?