Genç John Ridd'in hayatı, bu vahşi coğrafyada hiç beklemediği bir yöne sürüklendi. Babası buralarda saygın biriydi; kaya gibi sağlam, altın kalpli bir çiftçi. Bir an önce bir boğayı alt edip, hemen ardından yeni doğmuş bir kuzuya şefkatle yardım edebilen türden bir adamdı.Doone'lar baş belasıydı. Onları gizli bir vadide yuvalanmış kanun kaçağı bir aile olarak düşünün.Gözünüzde canlandırın: John'un babası Porlock pazarından dönüyor, cebi günün kazancıyla dolu, muhtemelen evdeki sıcak ocağı hayal ediyor. Dar bir patikadan geçiyor - pusu kurmak için biçilmiş kaftan.Her şey göz açıp kapayıncaya kadar olup bitti. John'un babası sert bir adamdı, ama azılı haydutlar karşısında şansı yoktu.Haber Ridd çiftliğine ulaştığında, ortalık bir anda karıştı. Henüz on iki yaşındaki John, annesinin yıkılışını, çığlıklarının çiftlikte yankılanışını izledi.O an John, dünyayı omuzlarında taşıyan Atlas gibi hissetti. Bir anda evin erkeği oluvermişti; kendisinden çok daha büyük bir sorumluluğu üstlenmesi bekleniyordu.Ancak John, babasının oğluydu. Kolları sıvadı ve çiftliği yönetmeyi öğrenmeye var gücüyle sarıldı. Gün doğumundan gün batımına kadar dışarıda çalışmaktan parmakları nasır tutmuştu. Bir zamanlar bebek teni gibi yumuşak olan elleri sertleşmiş ve kabarmıştı.Zaman geçtikçe John'un Doone'lara olan öfkesi, her şeyi gölgede bırakan bir yabani ot gibi büyüdü. Annesinin hüzünlü gözlerini her gördüğünde ya da kız kardeşlerinin geceleri ağladığını her duyduğunda, bu öfke daha da alevleniyordu.Yıllar geçti ve John dev gibi bir adam oldu. İnsanlar ona "Koca John Ridd" demeye başladılar ve bu lakap ona çok yakışıyordu. Bir çınar kadar uzun, tepeler kadar sağlamdı.John'un gücü bölgede dillere destan olmuştu. Koca bir koyunu omuzlarında patates çuvalıymış gibi taşıyabilirdi. Yerel güreş müsabakalarında, rakiplerini çöp gibi fırlatıp atardı.Çiftliğinin sınırında durup Exmoor'un el değmemiş güzelliğine bakan John, hikayesinin henüz tamamlanmadığını içten içe biliyordu. Çocukluğunu şekillendiren bu trajedi, onu aynı zamanda bir amacı olan bir adam haline getirmişti.Güneş batarken gökyüzünü turuncu ve pembeye boyarken, John içindeki bu hissi atamıyordu. Bir şeyler yaklaşıyordu. Belki de Doone'larla hesaplaşma vakti gelmişti. Çiftlik evine dönerken, aklı bin bir düşünceyle doluydu.