1792 yılıydı ve Fransa kaos içindeydi. Şiddetli bir devrim ülkeyi kasıp kavurmuş, bir zamanların huzurlu sokaklarını savaş meydanına çevirmişti. Eskiden güzelliği ve kültürüyle ünlü olan Paris, şimdi öfkeli çığlıklar ve giyotinin tüyler ürpertici sesiyle yankılanıyordu.Bir zamanlar süslü kıyafetleriyle caka satan o aristokratları hatırlıyor musunuz? Artık öyle değillerdi. Canlarını kurtarmak için kaçıyor, akıllarına gelen her yere saklanıyorlardı - bodrum katları, çatı araları, aklınıza ne gelirse. Bazıları gizlice yurt dışına çıkmaya çalışıyordu ama çoğu başaramadı. Yakalanıyor ve göz açıp kapayıncaya kadar giyotinin o korkunç bıçağıyla burun buruna geliyorlardı.Peki tüm bu kargaşanın arkasındaki beyin kimdi? Maximilien Robespierre adında bir adam ve onun Kamu Güvenliği Komitesi. Robespierre adeta bir kukla ustasıydı, Terör Dönemi dedikleri şeyin iplerini elinde tutuyordu. Ortadan kaldırmak istediği kişilerin isimlerinden oluşan kocaman bir liste vardı ve bu listeyi alışveriş listesi gibi işaretliyordu. Bir ismin üstünü çiz, birini giyotine yolla.En ürkütücü yanı? Kimse güvende değildi. Hiçbir suçu olmayan sıradan insanlar bile sürekli korku içinde yaşıyordu. Bir gün kendi halinde yaşarken, ertesi gün biri sizi parmakla gösterip "Vatan haini!" diye bağırabilirdi. Ve işte o kadar - oyun biterdi. Sanki aç timsahlarla dolu bir çukurun üzerinde ip cambazlığı yapmak gibiydi.Devrimin başlangıcındaki o yüce fikirler - özgürlük, eşitlik, kardeşlik? Üzerine asit dökülmüş güzel bir tablo gibi çirkin bir şeye dönüşmüşlerdi. Devrim insanları birleştirmek yerine birbirinden koparmıştı. Komşu komşudan, arkadaş arkadaştan şüphe eder olmuştu.Ancak en karanlık zamanlarda bile her zaman bir umut ışığı vardır. Bu durumda, bu umut fısıltılar halinde geldi. Başta çok hafifti, çığlıkların ve giyotinin gürültüsünden zor duyuluyordu. Ama yavaş yavaş, daha güçlü, daha ısrarlı hale geldiler.Bu karanlık kahraman, ölüme mahkum edilenlere bir can simidi uzatıyordu. Sanki Kamu Güvenliği Komitesi'yle tehlikeli bir kedi-fare oyunu oynuyor, hep bir adım önde, hep ulaşılamaz bir yerde duruyordu.Fısıltılar yayıldıkça, uzun zamandır yitik olan bir şeyin kıvılcımını da beraberinde getirdi: umut. Bunca kan ve dehşetin ortasında insanlar yeniden hayal kurmaya cesaret etti. Artık sürekli arkalarına bakmak zorunda kalmayacakları, sokaklarda korkusuzca yürüyebilecekleri bir gelecek düşlediler.Terör Dönemi Fransa'nın üzerine karanlık gölgesini düşürmeye devam ederken bile, küçük bir direniş ateşi yakılmıştı. Gizemli kişi, her kimse, çılgınlığa karşı durmanın mümkün olduğunu göstermişti. Ezici güçlükler karşısında bile cesaret ve merhametin fark yaratabileceğini kanıtlamıştı.Gece Paris'in üzerine çökerken, şehir nefesini tuttu. Devrim devam ediyordu ama artık oyunda yeni bir unsur vardı. Oyunun kuralları değişmişti ve kimse bundan sonra ne olacağını tam olarak kestiremiyordu.Ve sonra, gecenin bir yarısı, tuhaf bir şey olmaya başladı. İnsanlar en beklenmedik yerlerde küçük kırmızı çiçekler bulmaya başladı. Önceleri kimse bunun ne anlama geldiğini çözemedi. Ancak kısa süre sonra, bu minik çiçeklerin bir şekilde insanları giyotinden kurtaran gizemli kahramanla bağlantılı olduğu söylentisi yayıldı. Sanki bu küçük çiçeklerin Fransa'nın üzerinde dolaşan karanlık korku bulutlarını dağıtan sihirli bir gücü varmış gibiydi. Bulunan her çiçekle birlikte insanların yüreklerinde bir umut kıvılcımı tutuşuyordu. Bu çiçekler neyin işaretiydi?