March ailesi zor günler geçiriyordu. Babaları Bay March, İç Savaş'ta papaz olarak görev yaptığından, kızları ve eşi kendi başlarının çaresine bakmak zorunda kalmıştı.On altı yaşındaki Meg, kardeşleri için adeta ikinci bir anne gibiydi. Gündüzleri kasabadaki zengin bir ailenin şımarık çocuklarına mürebbiyelik yapıyor, geceleri ise yorgun argın yatağa düşüyordu. Ayakları sızlarken, her kuruşu hesaplamak zorunda olmadığı bir hayatın hayalini kurardı.On beş yaşındaki Jo ise ateş parçasıydı. Çay partilerine katılmaktansa ağaçlara tırmanmayı tercih eden, saçları hep dağınık, etekleri çoğu zaman çamurlu bir kızdı. Mürekkep lekeli parmakları ve hikayelerle dolu zihniyle Jo, gelecekte ünlü bir yazar olmaya kararlıydı.On üç yaşındaki sessiz Beth, evde olmaktan en çok mutlu olan kızdı. Evin içinde sessizce dolaşır, her daim ev işlerine yardım etmeye ya da eski piyanoda yumuşak bir ezgiyle birilerini rahatlatmaya hazır olurdu.On iki yaşında ailenin en küçüğü Amy tam bir karakterdi. Çoğu zaman burnu havada gezer, güzel şeylerden mahrum olmalarından, sanki kader ona özel bir oyun oynuyormuş gibi yakınırdı. Ancak bu tavırlarının altında, bir odayı aydınlatabilecek kadar parlak bir sanat yeteneği yatıyordu.Bu cıvıl cıvıl kızlara göz kulak olan Bayan March'tı; kızların ona sevgiyle hitap ettiği ismiyle Marmee. Fırtınada yol gösteren bir deniz feneri misali, kızlarına büyümenin çalkantılı sularında bilgelik ve sevgiyle rehberlik ediyordu.March ailesi için hayat her zaman kolay değildi. Geçim sıkıntısının, dünyayı lastik bir bantla sarmaya çalışmak kadar zor geldiği günler olurdu. Kızlar masanın etrafında oturur, başları önlerinde, Noel için eski elbiselerini nasıl tamir edeceklerini ya da ellerindeki kıt kanaat malzemelerle nasıl yemek yapacaklarını düşünürlerdi.di. Eskimiş kıyafetleri ve sade tavırları hakkında söylenir, sözleri bıçak gibi keskin olurdu. Ancak kızlar zamanla onun yorumlarını kulak ardı etmeyi öğrenmişlerdi.Zaman geçtikçe March kardeşler zorluklarla yüzleşti. Tartıştılar, barıştılar, büyük hayaller kurdular, tökezlediler, öğrendiler ve büyüdüler.Evin sessizliğe büründüğü, günün telaşesinin dindiği anlarda, kızlar rahat oturma odalarında bir araya gelirlerdi. Meg çorap örerken parmakları ustalıkla hareket eder, Jo kendi yarattığı dünyalarda kaybolmuş bir halde defterine hararetle bir şeyler karalardı. Beth usulca bir ezgi mırıldanır, tatlı sesi ruhlarını okşardı. Amy ise titrek mum ışığında, dili dışarıda, dikkatle çizim yapardı. İşte o anlarda, babalarının yokluğuna ve yoksulluklarına rağmen kendilerini tam hissederlerdi.Günler kısalıp hava sertleştikçe, ufukta yeni bir sınav belirdi. Noel yaklaşıyordu ve beraberinde kardeşliklerini sınayacak bir ikilem getiriyordu. Kızlar bayram için biraz para biriktirmişlerdi ama bu, eskiden alışık oldukları gösterişli kutlamalara kıyasla devede kulak kalıyordu. Bir araya gelip ne yapacaklarını fısıldaşırken, zihinlerinde bir fikir filizlenmeye başladı.