Hindistan'ın Lahor kenti, hiç uyumayan canlı bir şehirdi. Sokakları, yeni gelenlerin duyularını alt üst edecek manzaralar, sesler ve kokulardan oluşan renkli bir tablo gibiydi. Ancak herkesin Kim diye bildiği on üç yaşındaki Kimball O'Hara için bu karmaşa eviydi.Kim'in hikayesi aslında biraz hüzünlüydü. İrlandalı asker babası yıllar önce ölmüş, onu varlığını pek umursamayan yarı kast bir kadınla baş başa bırakmıştı. Ama Kim buna aldırış etmedi.Bu çocuğun dil konusundaki yeteneği insanı şaşkına çevirirdi. Hintçe, Urduca ve İngilizce arasında göz açıp kapayıncaya kadar geçiş yapabiliyordu. Sanki her dil için ayrı bir kişiliği vardı. Bir an yerel bir esnafla Hintçe sohbet ederken, hemen ardından bir İngiliz subayıyla kusursuz İngilizcesiyle konuşmaya başlardı. İnsanların ona "Tüm Dünyanın Küçük Dostu" demesine şaşmamak gerekir.Kim'in günleri asla sıkıcı geçmezdi. Ortalıkta ufak tefek işler yapıyor, mesajlar iletiyor ve hatta bazen Mahbub Ali adındaki Peştun at tüccarına yardım ediyordu. Mahbub, umursamaz görünen ama her daim gözünü üstünden ayırmayan huysuz bir amca gibiydi.Ancak Kim'in bir sırrı vardı. Boynunda, oldukça sıradan görünen deri bir muska taşıyordu. İçindekiler ise işleri ilginçleştiriyordu. Muskada Kim'in gerçek kimliğine dair belgeler vardı. Çocuk nedenini tam olarak kavramasa da bunların önemli olduğunu biliyordu.Kim'in Avrupalı geçmişiyle göze batacağını düşünebilirdiniz. Ama hayır, bu çocuk en az yerliler kadar Hintliydi. Kültürü, Ganj'a bırakılmış bir sünger gibi içine çekmişti. Baharatlı sokak yemeklerinden renkli festivallerin coşkusuna kadar, Kim her şeyin içindeydi.Büyüdükçe Kim, başkalarının gözden kaçırdığı şeyleri fark etme konusunda olağanüstü bir yetenek geliştirdi. Sanki ensesinde gözleri varmış gibiydi. Kalabalıkta çalışan bir yankesiciyi uzaktan seçebiliyor ya da kulağına gelmeyen konuşmaları yakalayabiliyordu.Kim için hayat büyük, öngörülemez bir serüvendi. Sabah uyandığında günü kutsal kişilerle hikayeler anlatarak mı yoksa zengin tüccarlarla yemek yiyerek mi bitireceğini bilmezdi. Çılgıncaydı ama onu heyecanlandıran da buydu.Güneş batmaya başlayıp Lahor'un gökyüzünü bir ressamı büyüleyecek turuncu ve pembe tonlarına boyadığında, Kim sık sık sessiz bir köşe bulup şehrin günbatımını izlerdi. Gününü, tanıştığı insanları, öğrendiği sırları düşünürdü. Düzenli bir ailesi ya da ev diyebileceği bir yeri olmamasına rağmen Kim, Lahor'a ve insanlarına karşı derin bir bağlılık hissederdi.Lahor sokakları Kim'i büyütmüş, onu bu canlı dünyanın karmaşıklıklarıyla baş edebilen eşsiz bir çocuk haline getirmişti.Ancak Kim, tüm dünyasının alt üst olmak üzere olduğundan habersizdi. Lahor'da bunaltıcı bir günde daha güneş doğarken, hava macera vaadiyle doluyken, Kim bir sonraki karşılaşmasının onu her şeyi değiştirecek bir yola sokacağını bilmiyordu.