Tüm bu belirsizliğin ortasında Jarvis Lorry adında bir adam vardı. Tellson's Bank'te çalışıyordu ve deyim yerindeyse, işine canını adamıştı.Lorry, hayatın her alanında düzeni seven bir adamdı. Rutini adeta ikinci adı olmuştu. Ama işte oradaydı, bu eski püskü posta arabasına tıkılmış, Londra'dan Dover'a doğru sarsıla sarsıla giderken. Yolculuk, dikenli bir çalının üstünde oturmak kadar rahattı ama Lorry bunun farkında bile değildi.Araba ilerledikçe, İngiltere'nin kırsal manzarası gözlerinin önünden bir tablo gibi akıp gidiyordu. Göz alabildiğine uzanan yeşillikler ve kahverengi topraklar.Tam da işlerin daha da tuhaflaşamayacağını düşündüğü anda, araba durdu ve karşısına Jerry Cruncher çıktı. Bu adam tam bir baş belasıydı - suratı sanki bir pitbull köpeğinin yüzüne benziyor, üstelik kesinlikle karanlık işlere bulaşmış bir banka kuryesiydi. Cruncher cin çarpmışa dönmüştü ve getirdiği mesaj Lorry'nin tüylerini ürpertmeye yetmişti:"Hayata Geri Çağrıldı."Nihayet, sanki bir asır sürmüş gibi gelen yolculuktan sonra Lorry Dover'a ulaştı. Her yanı sızlıyordu ama Lucie Manette'i gördüğünde tüm ağrıları unutuldu. Bulutlu bir günde güneş ışığı gibiydi - güzel, nazik, en katı yüreği bile yumuşatabilecek bir gülümsemeye sahipti.Lorry haberi elinden geldiğince nazikçe vermeye çalıştı ama birine babasının aslında ölmediğini söylemenin kolay bir yolu yoktu.Ardından asıl darbe geldi. Lorry, Lucie'nin babası Dr. Alexandre Manette'in Bastille'e nasıl atıldığını anlattı. Bastille sıradan bir hapishane değildi. Paris'in üzerinde yükselen dev, şeytani bir canavar gibiydi, Fransa'daki tüm yanlışların simgesiydi. Peki ya Dr. Manette? On sekiz uzun yıldır orada çürüyordu - Lucie'nin yaşından bile daha uzun süredir.Böyle bir haberin Lucie'yi yıkacağını düşünürsünüz ama bu kızın çelikten bir iradesi vardı. Elbette sarsılmıştı ama şoku atlattıktan sonra o narin omuzlarını dikleştirdi ve her şeyi değiştirecek bir karar verdi.Manş Denizi'ni geçmeye hazırlanırken, havadaki gerilimi neredeyse elle tutabilirdiniz. Deniz, tıpkı Lucie'nin içinde kopan fırtına gibi, çalkantılıydı.Lorry, Lucie için endişelenmeden edemiyordu. Gidecekleri Fransa'nın, bir fırtına öncesi sessizliği yaşadığını biliyordu. Zenginler günlerini gün ederken, halk yoksulluk içinde kıvranıyordu.Lucie ise sanki bir göreve çağrılmış gibiydi. Gemiye bindiklerinde gözleri ufka dikilmiş, denizin ötesinde, hiç tanımadığı babasını görmeye çalışıyordu. Lorry tüm bu olayların ağırlığını omuzlarında hissetti. Bu artık sadece bir aileyi yeniden bir araya getirmekle ilgili değildi.Gemi, dalgaları yararak yol aldı. Dover'ın beyaz kayalıkları uzakta kaybolurken, Lorry ve Lucie yan yana duruyordu.İngiltere'nin güvenliğini geride bırakıp, tehlikeler ve uzun zamandır gizlenmiş sırlarla dolu bir dünyaya yelken açıyorlardı. Dr. Manette'i kurtarmanın sadece bir başlangıç olduğunu bilmiyorlardı.Gemi Fransa kıyılarına yaklaştıkça Lorry'nin içindeki huzursuzluk artıyordu. Yaklaştıkça, havadaki gerginliği daha iyi hissedebiliyordu. Sanki bir fırtına kopacaktı ama yağmur yerine felaket yağacaktı. Yüzünde kararlılık ve korku karışımı bir ifade olan Lucie'ye baktı ve kendilerini neyin içine attıklarını düşündü.