Christian'ın hayatı sonsuza dek değişmek üzereydi. Her şey, İncil olduğu anlaşılan gizemli bir kitaba rastlamasıyla başladı. Sayfaları çevirirken, kelimeler adeta canlanıyor, şehrinin yıkımının ve kendi belirsiz kaderinin canlı bir resmini çiziyordu.Christian içine kapanık biri değildi, özellikle de bu kadar önemli bir konuda. Karısı ve çocuklarıyla bu meseleyi konuşmayı denedi, onu anlayacaklarını umuyordu. Ancak bu ters tepti! Anlamak yerine, ona deli gözüyle baktılar.Küçük kasabalarda dedikodunun nasıl hızlı yayıldığını bilirsiniz. Christian'ın komşularının onun "çılgın fikirlerinden" haberdar olması an meselesiydi. O daha ne olduğunu anlamadan, iyi niyetli insanlar kapısını aşındırıyor ve ona akıl vermeye çalışıyorlardı. Ama Christian dimdik ayakta durdu.Günler haftalara dönüşürken, Christian'ın yükü giderek ağırlaştı. Sırtında koca bir kaya taşıyor gibiydi ve her geçen gün daha da büyüyordu. Bu ağırlık onu eziyor, nefes almasını bile zorlaştırıyordu. Bir gün, artık dayanılmaz hale geldi.Christian kurşun gibi ağırlaşan kalbiyle her şeyi geride bırakmaya karar verdi. Son kez ön kapıdan çıkarken gözleri doldu. Tüm bedeni yaprak gibi titriyor, korku ve kararlılık karışımı bir his damarlarında dolaşıyordu. Karısının ve çocuklarının hıçkırıkları, geri dönmesi için yalvaran bir yumruk gibi midesine oturdu.Çaresizlik içinde Christian parmaklarını kulaklarına tıkadı. Bu, sevdiklerinin yürek burkan yakarışlarını duymamasını sağlamanın tek yoluydu. Koşarken avazı çıktığı kadar haykırdı: "Yaşam! Yaşam! Sonsuz yaşam!" Sanki tüm şüphelerini kendi sesiyle bastırmaya çalışıyor, bu acı verici kararı neden aldığını kendine hatırlatıyordu.Christian şehirden uzaklaşınca adımları yavaşladı. Adrenalin etkisini yitirmeye başlamış, gerçekler su yüzüne çıkmıştı. Artık yapayalnızdı, bilmediği bir yerdeydi ve nereye gideceği hakkında en ufak bir fikri yoktu. Yoğun bir sisin içinde kaybolmuş gibiydi, önünü göremiyordu. İşte tam o sırada kendini Evangelist olarak tanıtan bir yabancıyla karşılaştı.Christian içini dökerken, omuzlarındaki yükü ve kaçma nedenlerini anlatırken, Evangelist onu sabırla dinledi. Christian, Evangelist'in gözlerinde yargılama ya da şüphe yerine anlayış buldu. Birinin onu dinlemesi ve ciddiye alması sanki üzerinden tonlarca yük almıştı.Ardından Evangelist beklenmedik bir şey yaptı. Uzakta soluk, parıldayan bir ışığın seçilebildiği ufku işaret etti. "Şu ışığı görüyor musun?" diye sordu Christian'a. "Ona doğru ilerle. Orada bir Wicket Kapısı bulacaksın. Asıl yolculuğun orada başlayacak."Christian daha fazla soru soramadan, Evangelist ona rulo haline getirilmiş bir parşömen uzattı. Christian parşömeni açtığında, içinde yazılı olan sözler karşısında gözleri fal taşı gibi açıldı: "Gelecek gazaptan kaç." Bu sanki son bir işaret, doğru yolda olduğuna dair bir onay gibiydi.Christian yenilenmiş bir azimle uzaktaki ışığa doğru yola koyuldu. Yürüdükçe yükünün ağırlığı biraz olsun hafiflemiş gibiydi ve Christian uzun zamandır ilk kez içinde bir umut kıpırtısı hissetti.Christian parlayan ışığa doğru ilk adımlarını atarken, içini tuhaf bir his kapladı. Heyecan ve korkunun harmanlandığı bir duyguydu bu, tıpkı bir uçurumun kenarında durup atlamak zorunda olduğunu bilmek gibiydi, ama aşağıda ne olduğundan emin değildi. Elindeki parşömen, onu ileriye iten bir güçle titreşiyor gibiydi. Ancak önüne baktığında yol kıvrılıp dönüyor, gölgelerin arasında kayboluyordu. Önünde ne gibi zorluklar vardı? Ve daha da önemlisi, Christian bunlarla yüzleşmeye hazır mıydı?