Güneş ufuk çizgisini zorlukla aşarken, puslu sabaha yumuşak bir parıltı yayıyordu.Amelia, yay gibi zıplayan altın bukleleri ve çiy taneleri gibi parlayan gözleriyle masumiyetin ve sıcaklığın ta kendisiydi. Adeta ışık saçıyordu; herkesin sevmekten kendini alamayacağı türden bir kızdı.Becky ise bambaşka bir meseleydi. Keskin yeşil gözleri bir kedi gibi etrafı tarıyor, en ufak ayrıntıyı bile kaçırmıyordu. O zeki kafasının içinde dönen çarkları neredeyse görebilirdiniz; her daim bir sonraki hamlesini kurguluyordu. Yetim ve burslu bir öğrenci olan Becky'nin omzunda koca bir yük vardı.Arabaya yaklaştıklarında, müdire Bayan Pinkerton dışarı çıktı, suratı ekşi bir limon gibiydi. Amelia'yı sıcacık kucakladı ve onu okulda ağırlamanın ne büyük bir mutluluk olduğunu anlattı. Bu gidişle, Amelia'yı Shakespeare'in yeniden dünyaya gelmiş hali sanabilirdiniz.Ama iş Becky'ye gelince, havası bir balon gibi sönüverdi. Bayan Pinkerton soğuk bir baş selamıyla yetinirken, Becky'nin eline tutuşturduğu değersiz sözlüğü sanki ateş püskürüyormuş gibi itti.Becky, olayları oluruna bırakacak biri değildi. Araba uzaklaşmaya başladığında, Bayan Pinkerton'ın kusursuz saçlarını diken diken edecek bir şey yaptı. Kurnaz bir sırıtışla sözlüğü Bayan Pinkerton'ın kız kardeşi Jemima'ya doğru fırlattı. Kitap, nihayet özgürlüğüne kavuşmuş bir kuş misali havada süzüldü ve Jemima'nın ayaklarının dibine gürültüyle düştü.Araba, Amelia'nın ailesinin yaşadığı Londra'daki Russell Meydanı'na doğru ilerlerken, iki farklı dünyanın çarpışmasını izler gibiydiniz. Amelia, canım cicim, güneş ışığı ve gökkuşakları misali, ailesini görmek ve yeni hayatına başlamak için ne kadar heyecanlı olduğunu anlatıp duruyordu.Bu arada Becky, tıpkı yağlı bir fareyi gözleyen bir kedi gibiydi. Zekası keskin bir kılıç, dünyaya bakışı ise Londra'nın sisli havasından daha griydi.Sonra Becky, sıra dışı yetiştirilme tarzıyla ilgili hikayeler anlatmaya koyuldu ve inanın, oldukça ilginç bir hikayeydi. Babasının bir Rönesans adamı olduğunu söyledi - yarı sanatçı, yarı kılıç ustası, tam bir çapkın. Anlattıklarına bakılırsa, Michelangelo ile Üç Silahşörler'in karışımı gibiydi. Ya annesi? Babasının aklını başından alan bir Fransız güzeli.Londra'nın göz alabildiğine uzanan bacalar ve çatılardan oluşan ormanı göründüğünde, Becky'nin kafasında planların şekillendiğini hissedebiliyordunuz. Ona göre Sedley'lerde kalmak sadece bir misafirlik değil, altın fırsattı. Bir satranç ustası gibi, her zaman birkaç hamle ilerisini düşünürdü.İki kız arasındaki fark daha belirgin olamazdı. Amelia, sevgi dolu ailesinin şefkatli kollarında açmaya hazır narin bir çiçek gibiydi. Becky ise daha çok yabani bir ot gibiydi - dayanıklı, inatçı ve ne pahasına olursa olsun büyümeye kararlı.Russell Meydanı'na yaklaştıklarında Becky'nin gözleri heyecan ve hesapla parlıyordu. Önlerinde Sedley'lerin evi beliriyordu, fırsatlarla dolu bir dünya vaat eden koca bir konak. Becky'nin kalbi hızla çarpıyor, zihni şimdiden planlarla dolup taşıyordu. Bu sadece bir ziyaret değildi; Londra sosyetesini fethetmek için kurduğu büyük planın ilk adımıydı. Araba evin önünde durduğunda Becky derin bir nefes aldı ve kendini olacaklara hazırladı.