Her şey başladığında ben de olayların tam göbeğindeydim. Bilimsel konulara karşı zaafı olan bir gazeteci olarak, bu çılgın gösteriyi en ön sıradan izleme şansı yakaladım. İlk uzay silindiri Surrey'deki Woking yakınlarında boy göstermeye karar verdiğinde, size şunu söyleyeyim, daha önce gördüğümüz hiçbir şeye benzemiyordu.Hava heyecan doluydu, tipik bir Londra sabahındaki sis kadar yoğundu. Herkesin dilinde korku ve hayranlık karışımı bir tat vardı. Yerel yetkililer ortalıkta dolanıyor, ancak pek bir işe yaramıyorlardı.Derken, bir kurtarıcı edasıyla (eğer kurtarıcılar tüvit giyer ve teleskoplara meraklı olsalardı), ünlü gökbilimci Ogilvy çıkageldi. Einstein'ı kıskandıracak kadar bilimsel alet edevatla donanmıştı.Bu nesne sıcaktı, hem de son moda anlamında değil. Atmosferimizi kızgın bir bıçağın tereyağını delmesi gibi yarmıştı ve üzerinde titreşen ısı dalgalarını neredeyse görebiliyordunuz.Bazıları bunun sadece yolunu kaybetmiş dev bir göktaşı olduğuna emindi. Hayal gücü geniş olanlar ise bunun uzaylılardan gelen bir mesaj olabileceğini düşünüyordu. Keşke aynı anda hem ne kadar haklı hem de ne kadar yanıldıklarını bilselerdi.Sonraki günlerde, bu silindirlerden daha fazlası İngiltere'nin dört bir yanında belirmeye başladı. Sanki dev bir uzaylı çocuk Dünya'yı atış tahtası olarak kullanıyordu. Biri Addlestone'a, diğeri Pyrford'a indi. Ordu nihayet durumun ciddiyetini kavradı - geç olsun güç olmasın.Gazeteler, her zamanki gibi olayı büyütmeye bayılıyordu. Manşetler uzaydan gelen istilacılar ve dünyanın sonu hakkında çığlık atıyordu.Olanları izlerken havadaki gerilimi hissedebiliyordum. Sanki tüm ülke patlamaya hazır bir balon gibiydi. İnsanlar bu nesnelerin ne olduğu ve neden burada oldukları konusunda tartışıp duruyordu. Dostça ziyaretçiler mi, yoksa daha tehlikeli bir şey mi?Hava elektrik yüklüydü, heyecan ve korku karışımı bir his insanın içini ürpertiyordu. Büyük bir olayın eşiğinde olduğumuzu hissediyor, ancak tam olarak ne olduğunu kestiremiyorduk.Geriye dönüp baktığımızda, ne kadar saf olduğumuzu görmek insanı gülümsetiyor. Büyük bir keşfin eşiğinde olduğumuzu, insanlık tarihinde çığır açacak bir olaya tanıklık edeceğimizi sanıyorduk. Oysa Birinci Dünya Savaşı'nı gölgede bırakacak bir savaşın arifesinde duruyorduk.Gece çöktüğünde ve kalabalık dağılmaya başladığında, içimdeki bu hissi atamıyordum. Bir korku filminde her şeyin sessizleştiği ve kötü bir şeylerin olacağını hissettiğiniz o an gibiydi. Yıldızlar o gece daha parlak görünüyordu, sanki bizi yaklaşan tehlikeye karşı uyarmaya çalışıyorlardı.Son kalanlar da evlerine dönerken gözlerim o gizemli silindire takılı kalmıştı. Gece havası onu soğutmuştu ve şimdi kurulu bir bomba gibi sessiz ve tekinsiz bir şekilde orada duruyordu. İzlerken bir şeyin kıpırdadığını gördüğüme yemin edebilirdim. Hafif bir titreme, zar zor fark ediliyordu ama kalbimin hızla çarpmasına yetmişti. Bu sadece hayal gücümün bir oyunu muydu, yoksa o kozmik kozanın içinde bir şeyler mi kıpırdıyordu?