Jonathan Harker, hayatını sonsuza dek değiştirecek bir yolculuğa çıkmak üzereydi. Genç İngiliz avukat, gizemli Kont Drakula ile buluşacağı Transilvanya'da kendisini nelerin beklediğinden habersizdi.İşte oradaydı, Budapeşte'ye doğru yol alıyordu. Sanki zamanı geriye sarıyordu. Hareketli şehir yavaş yavaş gözden kaybolurken, yerini Karpat Dağları'nın vahşi, el değmemiş manzarası alıyordu. Tam anlamıyla kültür şoku yaşıyordu!Jonathan bu yabancı diyarın derinliklerine ilerledikçe işler tuhaflaşmaya başladı. Yerliler sanki cin görmüş gibi ürkek davranıyorlardı. Gözleri tedirginlikle etrafta dolaşıyor, önlerindeki yoldan bahsederken hep fısıltıyla konuşuyor, endişeli bakışlar atıyorlardı.Jonathan Bistritz'e vardığında geceyi geçirmek için küçük bir hana yerleşti. Hancının karısı, Allah korusun, sanki on yıl yaşlanmıştı korkudan. Jonathan'ı bir kenara çekti, gözleri fal taşı gibi açılmıştı ve yolculuğuna devam etmemesi için adeta yalvarıyordu. Hatta eline bir haç tutuşturarak, korunmak için yanında taşıması konusunda diretti. Jonathan, tipik bir İngiliz olarak bunun biraz abartı olduğunu düşündü.Ertesi gün Jonathan yola devam etmek için bir at arabasına bindi. Arabacı, mercimek çorbasından daha koyu bir aksanı olan huysuz bir adamdı. Hava karardıktan sonra yolculuk etmeyi kesinlikle reddediyor, geceleri ortalıkta dolaşan kötü ruhlardan dem vuruyordu. Hadi canım, diye düşündü Jonathan.Borgo Geçidi'ne yaklaştıklarında, ortalık bir anda korku filmine döndü. Etraflarındaki orman sanki canlanmıştı. Gölgeler ağaçların arasında dans ediyor, Jonathan'ın gözleriyle oynuyordu.Derken, hop! Etrafları sarıldı. Gözleri karanlıkta kor gibi parlayan bir kurt sürüsü arabanın etrafında dönüyordu. Jonathan'ın kalbi göğsünden fırlayacakmış gibi atıyordu. Ama ortaya çıktıkları gibi aniden kurtlar dağıldı. Sürücü bir şey yapmıştı. bir şeyler.Saat tam gece yarısını vurduğunda - elbette vuracaktı - aniden siyah bir araba belirdi, sanki hayalet bir taksi gibi sisin içinden çıktı. Jonathan hem rahatlamış hem de"oh be"dercesine bunun Drakula Şatosu'na giden araç olduğunu anladı.Bunu izleyen yolculuk Jonathan'ın daha önce yaşadığı hiçbir şeye benzemiyordu. Araba o kadar hızlı gidiyordu ki, etraflarındaki manzara sanki biri yeni boyanmış bir tabloya su dökmüş gibi bulanıklaşıyordu.Sonunda Drakula Şatosu'nun önüne geldiklerinde Jonathan heyecandan yerinde duramıyordu. Ve işte o an, büyük adamla göz göze geldi - Kont Drakula. Şöyle düşünün : uzun boylu, bir hayalet kadar solgun, yüz hatları o kadar keskin ki elinizi kesebilirdiniz. Adam canlanmış mermer bir heykele benziyordu ama Jonathan'ın tüylerini diken diken eden yırtıcı bir havası vardı. Ve detaylar, aman Allah'ım. Bir tür cin gibi sivri kulaklar, doğal olamayacak kadar keskin görünen dişler ve - vay canına - avuç içlerinde çıkan kalın kıllar.Cadılar Bayramı kostüm yarışmasından birinci çıkmış gibi görünmesine rağmen Kont, Jonathan'ı padişah karşılar gibi ağırladı. Sesi bal gibi yumuşaktı ama Jonathan'ın içini ürperten bir şeyler vardı. Şatoya girdiklerinde Jonathan her şeyin ne kadar garip olduğunu fark etmekten kendini alamadı. Koridorlar gece yarısı bir kütüphaneden daha sessizdi - ne koşturan hizmetçiler, ne de başka bir şey. Ve işin püf noktası, ortalıkta tek bir ayna bile yoktu.Jonathan Kont Drakula'yı şatonun derinliklerine doğru takip ederken, aslanın inine girdiği hissine kapıldı. Duvarlar, sanki üzerine geliyordu.Jonathan gerçekle kabusun iç içe geçtiği bir dünyada kapana kısılmıştı ve yolculuğunun daha yeni başladığına dair içinde bir his vardı. Heyecan verici iş gezisinin cehennemden farksız bir maceraya dönüşmek üzere olduğunu bilmiyordu. Gece için odasına yerleşirken Jonathan bir şeylerin fena halde ters gittiği duygusundan kurtulamadı.