London, yakıcı bir Temmuz güneşinin altında kavruluyordu. Sıcaklık öyle yoğundu ki, 221B Baker Sokağı'nın duvarlarından sızıyor gibiydi. İçeride Dr. John Watson, arkadaşı ve ev arkadaşı Sherlock Holmes'u hem hayranlık hem de endişeyle izliyordu. Holmes kendi alemindeydi, bir şırıngayı sanki kolunun bir parçasıymış gibi ustalıkla kullanıyordu.Watson kaşlarını çatmaktan kendini alamadı. Bir hekim olarak, uyuşturucunun bir insana neler yapabileceğini görmüştü ve Holmes'un bu tuzağa düşmesi içini sızlatıyordu.Gözleri ateşli bir ışıkla parlayan Holmes, zihninin boş durmaya nasıl katlanamadığını anlatmaya koyuldu. Çözecek problemlere, uğraşacak işlere ihtiyacı vardı, yoksa aklını kaçıracaktı.Watson tam ağzını açacakken, ev sahibeleri Bayan Hudson odaya daldı. Heyecandan nefes nefeseydi, aşağıda Holmes'un yardımına muhtaç genç bir hanım olduğunu söylüyordu.Ve sonra o içeri girdi - Bayan Mary Morstan. Sıcak bir günde esen serin bir meltem gibiydi, zarafeti ve duruşuyla göz alıcıydı. Watson onu gördüğünde yüreği hop etti.Mary hikayesini anlatmaya başladı ve sanki bir polisiye romandan fırlamış gibiydi. Babası Yüzbaşı Arthur Morstan, on yıl önce India'dan döndükten sonra ortadan kaybolmuştu. Adeta buhar olup uçmuştu.Ancak, babası kaybolduktan altı yıl sonra, tuhaf olaylar zinciri başladı. Her yıl 4 Mayıs'ta Mary garip bir hediye alıyordu - tek, kusursuz bir inci. Her biri çok değerliydi, sanki okyanusun küçük bir parçasıydı.Mektup esrarengizdi, Mary'ye polise gitmemesini ama isterse iki arkadaşını getirebileceğini söylüyordu. Mary konuştukça, sesi hafifçe titriyordu, Holmes'un giderek daha çok heyecanlandığı belliydi.Holmes davayı almayı kabul etmekte bir an bile tereddüt etmedi. Sanki düğmeye basılmış gibiydi - az önce sıkılmış ve durgunken, şimdi tamamen odaklanmış ve harekete geçmeye hazırdı.Mary giderken, parfümü odada asılı kaldığında, Watson başının dertte olduğunu anladı. Onu düşünmeden edemiyordu - zarafetini, güzelliğini ve etrafındaki gizemli havayı.Güneş London'nın üzerinde batarken, şehrin üzerine uzun gölgeler düşüyordu. Watson büyük bir olayın eşiğinde olduklarını hissediyordu.Gece çökerken, Watson'ın aklı karmakarışıktı. Yarın nelerle karşılaşacaklardı? Hangi tehlikelerle yüz yüze gelebilirlerdi? Ve neden Mary'yi aklından çıkaramıyordu? Rüyaları inciler ve gizemli mektuplarla doluyken bir o yana bir bu yana dönüp duruyordu. Şafaktan hemen önce, kalbi güm güm atarken sıçrayarak uyandı. Rüyasında loş bir çalışma odası görmüştü, gölgeler odanın içinde kol geziyordu. Orada bir adam vardı, sanki büyük bir sırrı açığa çıkaracakmış gibi gergin görünüyordu. Watson kafasını sallayarak görüntüyü silmeye çalıştı.