Victorya dönemi Londra'sının sanat dünyası heyecan doluydu.Dostum, Basil'in Dorian'ı ilk gördüğü andaki yüz ifadesini görmeliydin. Sanki yıldırım çarpmışa döndü. Bu Dorian denilen adam sadece yakışıklı değil, adeta Rönesans tablosundan fırlamış gibiydi. Kusursuz hatlar, pürüzsüz bir ten ve evrenin tüm sırlarını barındırıyor gibi görünen gözler. Basil gözlerini ondan alamıyordu.Basil'in atölyesi onun huzur bulduğu yerdi. Her yer tuvallerle doluydu, havada taze boya ve terebentin kokusu hakimdi. Sanki yaratıcı bir kasırganın içine girmek gibiydi. Peki ya Dorian içeri girdiğinde? Sanki biri düğmeye basmış gibi tüm oda aydınlandı. Basil hemen kolları sıvadı, Dorian'ın ilahi güzelliğini tuvale aktarmaya kararlıydı.Günler haftaları kovaladıkça Basil, Dorian'ın büyüsüne daha da kapıldı. Artık mesele sadece resim değildi. Dorian'ın her hareketi Basil için paha biçilmez olmuştu - gülüşü, tavırları, hatta yüzündeki en ufak mimikler bile.Ancak bu artan tutku beraberinde tedirgin edici bir korkuyu da getirdi. Basil, Dorian'ı diğer arkadaşlarıyla, özellikle de Lord Henry Wotton'la tanıştırma konusunda endişelenmeye başladı. Henry, masum delikanlılar söz konusu olduğunda kedi-fare oyunu oynayan biriydi; alaycı zekası ve dünyevi bilgisiyle her an saldırıya hazırdı.Peki Basil ne yaptı? Yeni oyuncağını paylaşmak istemeyen bir çocuk gibi Dorian'ı kendine saklamaya çalıştı. Dorian'ı Henry'nin etkisinden uzak tutmak için bin dereden su getirdi, planlarını iptal etti, elinden geleni ardına koymadı. Yine de Basil içten içe kaybetmeye mahkum bir savaş verdiğinin farkındaydı.Portre tamamlanmaya yaklaştıkça Basil kendini bir yol ayrımında buldu. Dorian'ın sadece dış güzelliğini değil, daha derin, neredeyse ruhani bir yanını da yakalayan bu resim şüphesiz onun başyapıtıydı.Victorya dönemi Londra'sında görünüş her şeydi. Bir dedikodu bir adamı bir gecede yerle bir edebilirdi. Basil'in Dorian'a giderek artan bağlılığı saatli bomba gibiydi.Atölye Basil için hem sığınak hem de hapishane olmuştu. O duvarların arasında Dorian'ın varlığının tadını çıkarabiliyor, güzelliğinin her zerresini içine çekebiliyordu. Ama aynı zamanda içinde bulunduğu durumun acı gerçekleriyle de yüzleşmek zorundaydı.Basil portreye son dokunuşları yaparken, hem dünyanın zirvesinde hem de umutsuzluğun dibindeymiş gibi hissediyordu. Gerçekten olağanüstü bir şey, zamana meydan okuyacak bir sanat eseri yaratmıştı. Ama bunu yaparken kendi kaderini de mühürlemişti.Sonunda Basil'in elinde kalan tek şey sanatı ve sırlarıydı. Dorian Gray'in portresi, onun dehasının ve yürek acısının, adını anmaya cesaret edemediği aşkının sessiz tanığı olarak duruyordu.Basil tam bu düşüncelere dalmışken, atölyenin kapısına yaklaşan ayak seslerini duydu. Tanıdık adımları fark edince yüreği ağzına geldi.