Edward Prendick gerçekten zor durumdaydı. Lady Vain'in enkazından kurtulduktan sonra kendini küçük bir sandalın içinde yapayalnız, okyanusun ortasında amaçsızca sürüklenirken bulmuştu.Zavallı Eddie günlerce güneşe ve kendi bedenine karşı ölüm kalım savaşı veriyordu. Küçük tekne, adeta onu kızartmak için tasarlanmış bir tavaya dönüşmüştü. Dudakları çatlamış, derisi kabarcıklarla dolmuş ve umudu gün geçtikçe tükenmişti.Tam pes etmek üzereyken ufukta bir şey belirdi. İlk başta güneşten kavrulmuş zihninin ona oyun oynadığını sandı. Ama hayır, bu gerçekti - dalgaları yararak ilerleyen bir gemi. Adı Ipecacuanha'ydı.Onu gemiye çıkardıklarında Eddie hem rahatlamış hem de "nereye düştüm?" diye düşünmüştü. Güverte adeta bir sirk gibiydi. Her yerde sandıklar, kafesler ve türlü türlü gürültü çıkaran yaratıklar vardı.Derken, dünyaların yükünü omuzlarında taşıyan bir adamın bakışlarına sahip, kibar gözlü bir doktor olan Montgomery çıkageldi. Eddie'yi kanatları altına aldı, onu tedavi etti ve yavaş yavaş hayata döndürdü. Her su yudumunda ve lokmada, Eddie yaşamın damarlarında yeniden aktığını hissediyordu.Ancak Eddie iyileştikçe, tuhaf şeyler fark etmeye başladı. Gemi sanki bir sır saklıyormuş gibi sessizdi. O geçerken konuşmalar kesiliyor, mürettebat ona yabancı bir varlıkmış gibi bakıyordu.Ve sonra, ah Tanrım, Eddie'ye haftalarca kabus gördürecek o an geldi. Aklını başından alan bir şey - ya da biri - gördü. Sanki biri bir insanın ve bir hayvanın parçalarını alıp karıştırmıştı. En kötüsü gözleriydi - fazlasıyla insansı, fazlasıyla bilinçli. O gözler Eddie'ninkilerle bir an için buluştu, sonra o şey koşarak uzaklaştı.Zaten tuhaf olan bu duruma bir de geminin kaptanı eklendi. Öfke problemi olan, yürüyen, konuşan bir şişe rakı düşünün. Bu adamın sabrı bir kibrit çöpü kadar kısaydı ve Montgomery'ye karşı bir garezinin olduğu belliydi.Yola koyulduklarında hava söylenmemiş sözlerle doluydu. Eddie kendini dev bir sessiz film setinde bulmuş, ama kimse ona senaryoyu vermemiş gibiydi.Gidecekleri yere yaklaştıkça Eddie'nin merakı daha da artıyordu. Kaşıyamadığı bir kaşıntı, aklına takılmış ama sözlerini tam olarak hatırlayamadığı bir şarkı gibiydi. Ve işte orada, ufukta, bu ada belirdi. Önce sadece bir lekeydi, sanki biri yanlışlıkla parmağını deniz resminin üzerinde gezdirmiş gibiydi.O adada onları ne bekliyordu? Montgomery ne saklıyordu? Ve o yaratık - insanla hayvanın o imkansız karışımı - neydi?Ipecacuanha, sonu gelmez gibi görünen bir yolculuktan sonra nihayet varış noktasına yaklaşıyordu. O gizemli ada artık tam karşılarındaydı, neredeyse dokunulacak kadar yakındı ve her türlü macera ve sır vaat ediyordu. Ama Eddie'nin onu nelerin beklediği hakkında en ufak bir fikri yoktu.