Dorlcote Değirmeni'ndeki yaşam, yanı başındaki nehir misali akıp gidiyordu. Kimi zaman durgun ve düzenli, kimi zaman da çalkantılı ve öngörülemezdi.Tom, kumral saçları ve sağlam duruşuyla nehir kıyısına kök salmış bir meşe ağacını andırıyordu. Dünyadaki yerini bilir, pek de oradan ayrılmazdı.Anne babaları Bay ve Bayan Tulliver, çocuklarının büyümesini gururla karışık bir endişeyle izliyorlardı. Bayan Tulliver, Allah için, Maggie'nin dış görünüşü yüzünden sürekli telaşa kapılırdı. Saatlerce o asi bukleleri zaptetmeye çalışır, uslu uslu genç hanımlar ve onların görünüşleri hakkında söylenip dururdu.Tom göz bebeğiydi, başka türlüsü olamazdı. Genç bir erkeğin olması gerektiği gibi kalıba tam oturuyordu - pratik, çalışkan ve geleneklere saygılı. Büyükler onun her hareketini onaylarcasına kafa sallarken, Maggie.Bir keresinde Maggie baş belası saçlarından bıkıp usandığına karar verdi. Aile tarihine geçecek bir başkaldırı anında eline bir makas alıp hepsini kesti. Bayan Tulliver'ın tepkisi güneşli bir günde kopan fırtına gibiydi - tam bir şok ve inanmazlık.Bir de Tom'un tavşanları vardı. Zavallı Maggie, sorumluluk sahibi olmak için çırpınıyordu ama aklı fikri hep uzak diyarlarda ve heyecan verici maceralardaydı. Tavşanları beslemeyi unuttu ve. diyelim ki o tüylü minik dostlar vakitsiz bir sona uğradı. Tom küplere bindi tabii.Ancak tüm farklılıklarına rağmen Tom ile Maggie arasında nehir kenarındaki yaşlı meşe kadar sağlam bir bağ vardı. Büyüklerin gözünden uzak, sadece çocuk olabildikleri gizli sığınakları, kuytu köşeleri vardı. Ya nehir! Ah, Floss boyunca yaşadıkları maceralar.Elbette hayat sadece gizli sığınaklar ve nehir maceralarından ibaret değildi. Glegg Amca ve Teyze'nin korkunç ziyaretleri de vardı. İki sert yargıç misali içeri dalar, her şeye ve herkese eleştirel gözlerle bakarlardı. Beklentilerinin ağırlığının Tom ve Maggie'nin omuzlarına ağır, hışırtılı bir yorgan gibi çöktüğünü neredeyse hissedebilirdiniz. Bu Tom'u bile kıvrandırmaya yeterdi ve Maggie.Yıllar su gibi akıp geçtikçe, Tom ve Maggie arasındaki farklar daha da belirginleşti. Bu iki fidanın büyümesini izlemek gibiydi - biri dümdüz ve dosdoğru, diğeri başına buyruk ve öngörülemez. Tom, geleneklerin ve görevlerin doğruluğuna daha çok inanarak kendi yolunda ilerledi. Maggie ise.Ufukta kara bulutların toplandığını görebiliyordunuz. Kardeşler arasındaki bağ güçlüydü, ama bu bağ ileride yaşanacak fırtınaları atlatmaya yetecek kadar sağlam olacak mıydı?Güneş Floss'un üzerinde batarken, suyu altın ve kızıl tonlara boyarken, Tom ve Maggie kıyıda durmuş, önlerinde uzanan geleceğe bakıyorlardı. Bu, nehrin kendisi kadar belirsiz ve olasılıklarla doluydu. Karşılarına ne çıkarsa çıksın, kesin olan bir şey vardı: Tulliver kardeşlerin hikayesi henüz bitmemişti.Ama onlar orada durmuş, kendi düşüncelerinde kaybolmuşken bile kara bulutlar yaklaşıyordu. Doğru ve yanlış konusunda hep inatçı bir adam olan Bay Tulliver, her şeyi alt üst edecek bir karar vermek üzereydi.