Henry Fleming, New York'lu genç bir delikanlıydı, ergenlik çağını henüz geride bırakmıştı. Kahraman olma hayalleri kurarken, İç Savaş bu hayallerini gerçekleştirmek için bulunmaz bir fırsat gibi görünüyordu. Zafere giden yolun buradan geçtiğini düşünerek Birlik Ordusu'na katılmaya karar verdi.Aile çiftliğinde eşyalarını toplarken, zihni bir düşünceden diğerine atlayan bir pinpon topu gibiydi. Bir an kendini Akhilleus misali bir Yunan savaşçısı olarak hayal ediyor, kılıcını havaya kaldırıp destansı bir kahramanlık sergiliyordu.Gideceği günün arifesinde Henry gözünü bile kırpmadı. Yatakta dört döndü durdu. Aklı bin bir türlü düşünceyle dolup taşıyordu. Ya kurşunlar vızıldamaya başladığında put kesilirse? Ya korkudan tabanları yağlasa? Ya herkes onun içini okuyup, askercilik oynayan korkak bir çocuk olduğunu anlasa?Nihayet sabah olduğunda, sanki bir asır geçmiş gibi hissederken, annesi onu uğurlamaya geldi. Henry'nin annesi öyle abartılı, melodramatik vedalar yapacak biri değildi. O daha çok pratik, her şeyi halleden bir kadındı. Gözyaşlarına boğulan bir veda yerine, sadece bazı gündelik öğütler verdi. Çoraplarını temiz tut ve başı belada olanlardan uzak dur, dedi. Gülünç sayılırdı.Ama sonra yol için hazırladığı azık çıkınını uzattığında Henry gördü. Gözleri dolmuştu, taşmak üzereydi. Ağlamamak için kendini o kadar zorluyor ki, izlemesi yürek burkuyordu. O anda tüm bunların ne kadar gerçek olduğu Henry'nin yüreğine oturdu.Henry çiftlikten uzaklaşırken, içi ikiye bölünmüş gibiydi. Bir yanı, gururla kabaran bir horoz gibi kasılıyordu. Ne de olsa bir savaş kahramanı olacaktı.Tren istasyonuna doğru ilerlerken köyünün tanıdık manzaraları silikleşmeye başladı. Eski hayatının gözden kaybolmasını izlemek gibiydi, ufukta bir nokta olana dek küçülüyordu. Sonunda trene bindiğinde, onun gibi savaşa giden diğer gençlerle tıklım tıklım doluydu. Vagonun içi elektrik yüklüydü, neredeyse çılgınca bir hava vardı. Herkes konuşuyor, gülüyor ve sert görünmeye çalışıyordu. Ama tüm bu kabadayılığın altında yatan gergin ter kokusunu alabiliyordunuz.Tren keskin bir düdük sesi ve sarsıntıyla istasyondan ayrılırken, Henry yüzünü cama dayadı. Yeşil tarlalar ve uyuklayan kasabalardan oluşan bir bulanıklık içinde kırların akıp gidişini izledi. Geri döndüğünde nasıl biri olacağını düşünmeden edemiyordu - tabii dönerse. Uzak ve heyecan verici görünen savaş birden çok gerçek ve ürkütücü olmuştu. Ama artık geri dönüş yoktu.Tanıdık manzara uzaklarda yitip giderken, Henry'nin midesi heyecan ve korkunun karışımıyla altüst oluyordu. Tren durmaksızın ilerliyor, onu kaderine daha da yaklaştırıyordu. Bu yolculuğun sonunda onu ne bekliyordu? Aradığı zaferi mi yoksa çok daha korkunç bir şeyi mi bulacaktı? Her geçen kilometreyle birlikte savaşın gerçekliği daha da ağır basıyordu ve Henry hayatının sonsuza dek değişmek üzere olduğu duygusundan kurtulamıyordu.