Alice nehir kıyısında oturmuş, can sıkıntısından patlamak üzereydi. Sıcak ve bunaltıcı hava da durumu daha da kötüleştiriyordu. Ablası bir kitaba dalmıştı, ama Alice'in gözünde resim ve konuşma olmayan bir kitabın hiçbir anlamı yoktu.Sıcak, Alice'in kafasını pamuk gibi yapmıştı. Tembel tembel papatya zinciri örmeyi düşündü, ama çiçekleri toplamak için kalkıp kalkmamaya karar veremedi.Pembe gözlü bir Beyaz Tavşan yanından koşarak geçti. Tavşanlar buralarda sık görülürdü ama bu seferki bambaşkaydı. Üzerinde bir yelek vardı. Yetmezmiş gibi, cebinden bir saat çıkardı, baktı ve ok gibi fırladı.Alice düşünmeden ayağa fırladı ve Tavşan'ın peşine düştü. Merakı alevler gibi sardı, onu ileri doğru itiyordu. Tavşanı son anda yakaladı ve bir çitin altındaki kocaman bir tavşan deliğine daldığını gördü.Tavşan deliği Alice'in daha önce gördüğü hiçbir şeye benzemiyordu. Önce normal bir tünel gibiydi, sonra birden dikleşti. Alice ne olduğunu anlamadan, dünyanın en derin kuyusuna düşer gibi oldu. Ama bu sıradan bir kuyu değildi.Her yanda dolaplar ve kitaplıklar vardı, içleri türlü çeşitli eşyalarla doluydu. Duvarlara haritalar ve resimler asılmıştı, hatta bazı raflarda portakal reçeli kavanozları bile vardı. Sanki dünyanın en tuhaf kilerine düşmüştü. Alice'in kafası sorularla doluydu. Burada kim yaşıyordu? Neden bu kadar çok dolaba ihtiyaçları vardı?Düşüş bitmek bilmiyordu. Alice kendini dünyanın öbür ucunda, insanların tepetaklak yürüdüğü bir yerde bulup bulmayacağını düşünmeye başladı. Bu düşünceyle kıkırdadı, sesi derin kuyuda garip yankılandı.Aniden, gümbürtüyle bir yığın çalı çırpının üzerine düştü. Şaşırtıcı bir şekilde, burnu bile kanamamıştı. Ayağa kalktı, ne kadar düştüğünü anlamaya çalıştı ama zifiri karanlıkta hiçbir şey göremedi.Bu tuhaf yaratığı kaçırmamaya kararlı olan Alice, peşinden koştu. Bir köşeyi döndü ama Tavşan sırra kadem basmıştı. Onun yerine kendini tavandan sarkan lambalarla aydınlanan uzun, alçak bir salonda buldu. Sanki bir lunaparkta gibiydi, ama eğlencesiz. Duvarlarda kapılar sıralanmıştı ama hepsi kilitliydi.Ortalıkta dolanıp kapıları yoklarken, camdan yapılmış üç ayaklı minik bir masaya rastladı. Üzerinde küçük altın bir anahtar vardı. Alice'in kalbi heyecanla çarptı. Bu onun kurtuluş anahtarı olabilir miydi? Anahtarı her kapıda denedi ama ya anahtar kilitler için çok büyüktü ya da kilitler onun için fazla küçüktü. Tam pes edecekken, daha önce gözden kaçırdığı alçak bir perde dikkatini çekti. Arkasında on beş santim boyunda minik bir kapı vardı.Alice kapıyı açtı ve içeri baktı. Karşısında hayatında gördüğü en güzel bahçe uzanıyordu. Rengarenk çiçekler ve serinletici fıskiyelerle doluydu. Alice karanlık salondan kurtulup bu masalsı yeri keşfetmek için can atıyordu. Ama küçük bir sorun vardı - kapıdan geçemeyecek kadar iriydi.Hayal kırıklığına uğrayan Alice, başka bir anahtar ya da belki de "Çaylaklar İçin Küçülme Rehberi" gibi bir kitap bulmak umuduyla cam masaya döndü. Bunun yerine, az önce kesinlikle orada olmayan minik bir şişe gördü.Alice meraklıydı ama aptal değildi. Şişeyi dikkatle inceledi, üzerinde ' zehir ' yazan bir işaret var mı diye baktı. Hiçbir şey bulamayınca bir yudum almaya karar verdi. Tadı daha önce denediği hiçbir şeye benzemiyordu - vişneli tart, muhallebi, ananas, kızarmış hindi, şekerleme ve sıcak tereyağlı tost karışımı gibiydi.Birden Alice kendini çok tuhaf hissetti. Sıcak suda yıkanan yün kazak misali küçülüyordu. Göz açıp kapayıncaya kadar boyu on santime inmişti. Küçük kapı için tam kıvamındaydı!Zavallı Alice kaygan masa ayaklarına tırmanmak için çabaladı durdu ama nafile. Bitkin ve çaresiz bir halde oturup ağlamaya başladı.Orada oturmuş kendi haline yanarken, Alice masanın altındaki minik cam kutuyu fark etti. İçinde, üzerinde kuş üzümüyle "BENİ YE" yazılı bir pasta vardı. Bu noktada Alice işlerin daha da beter olamayacağını düşündü ve pastayı yemeye karar verdi.Bir ısırık aldı ve hangi yöne doğru büyüyeceğini merak ederek endişeyle bekledi. Şaşırtıcı bir şekilde, ilk başta hiçbir şey olmadı.Ve işe yaradı - ama Alice'in beklediği gibi değil. Büyümeye, büyümeye ve daha da büyümeye başladı. Sanki biri hayatını hızlı ileri sarmıştı. Ne olduğunu anlamadan kafası tavana değmeye başladı.Alice hızla altın anahtarı kaptı ve bahçe kapısına koştu. Ama şimdi tam tersi bir sorunla karşı karşıyaydı - içeri sığamayacak kadar kocamandı. Tek yapabildiği yan yatıp tek gözüyle içeri bakmaktı.Eskisinden daha şaşkın ve kafası karışık hisseden Alice oturdu ve yine ağlamaya başladı. Gözyaşları o kadar büyüktü ki bir küveti doldurabilirdi.Alice, çılgın yolculuğunun daha yeni başladığını bilmiyordu. Dünya ve kendisi hakkında bildiğini sandığı her şeyi sorgulayacağı bir serüvene atılmak üzereydi. Bir sonraki adımını düşünürken bir şey çok açıktı: O minicik kapıdan geçemeyecek kadar kocaman olmuştu. Bir oyuncak eve sığmaya çalışan bir dev gibiydi ve bu hiç de komik değildi.